Ik ben je-zus niet. Ik word je martelaar niet. Ik ben je held niet. Ik sleur geen kruisen meer. Dat van mij heb ik in de tuin gezet. Ik denk dat ik er een mooie tafel van ga maken.
Ik ben je-zus niet. Ik word je martelaar niet. Ik ben je held niet. Ik heb jouw kruis al veel te lang gedragen. Ik heb het op de stoep aan je voordeur gezet. Je kunt het doorgeven aan een ander, zoals je gewend bent. Haal er maar een goede kraanman bij. Met de jaren is het steeds zwaarder geworden, al is het gemaakt uit licht balsahout. Ik heb er een paar handvatten op getimmerd. Je kiest maar wat je ermee doet.
@Nele: poeh, mooi en boos tegelijk!
@Lisette: voor mij heeft het met boosheid niets te maken, wel met een bevrijdend inzicht dat je van je ellende iets anders kunt maken, en dat helden eigenlijk niet nodig zijn…
(Ik zie een lange, feestelijke tafel, een sudderende barbecue, een hoopje vriendelijke mensen en een warme zomeravondlucht.)
Van het kruis een drilboor maken. Diep putten. Dat helpt.
Een tafel vind ik leuker en gezelliger, Mien.
Ik lees er ook iets cynisch in. Leuk!
@Nele. Goed stukje met toch wel iets cynisch.
Je zult voortaan vast een stuk lichter door het leven gaan.
Een moedig besluit van de hp,
Dankjewel allemaal.
Precies Nele. Ieder huisje heeft nu eenmaal eigen kruisje.
Nele, mooi beschreven je eigen kruis is al zwaar genoeg, de ander zijn of haar eigen kruis!