Zout op mijn lippen. Van zweet en van het zeewater. Na dagen ervaar ik eindelijk de rust die ik zocht. Waar de ruigheid in mijn leven was, zo was ook de zee de afgelopen dagen. En nu is er kalmte in hoofd en in het water. De zon brandt op mijn gelaat. Languit liggen gaat niet zonder dat ik met mijn armen en benen in het water hang. In woede, angst en onzekerheid ben ik in het eerste bootje gestapt dat ik kon vinden en wetend van de gevaren van deze onstabiele notendop, ben ik de zee opgegaan. Vijf dagen lang was ik als de dood dat ik zou sterven op zee. Nu kan ik mij geen mooier moment indenken.
In de boot bij Bas Jan? Daar moest ik even aan denken. Mooi filosofisch stukje.
Mooi. Soms moet je eerst in het diepe duiken om rust te vinden.
het verhaal van een eenzame vluchteling?
Men zegt wel: ‘Als je de dood in de ogen gekeken hebt, weet je hoe de hemel is…’.
Boeiende tekst.
Hoi Sterke Stem, bijzonder verhaal, ook bijzonder mooi!