Schrijf mee!
« »

Column, Familie

Geplaagd

13 februari 2017 | 120w | lisette | 8

Mijn huisgenoten worden er wat moe van. Ik zie een bepaalde blik in hun ogen, die het midden houdt tussen meelij en machteloosheid. Zelf zet ik me schrap, vind het niet eerlijk. Ik kan er toch ook niks aan doen?

Sinds ik geestelijk ben gaan kwakkelen, merk ik hoe lichaam en ziel samenhangen.
Meerdere keren verzoop ik vrijwel in mijn eigen angst, en elke keer krabbelde ik weer op. En net als het dan weer helder wordt in mijn hoofd, gebeurt er iets met mijn lichaam.

Zo ook dit weekend. Ik fiets voorzichtig door de sneeuw, en maak alsnog een smak. Been gekneusd.
Kan ik de belasting van het leven nog steeds niet aan?
In ieder geval duidelijk uit balans.

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van lisette of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

13 reacties

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »