Mijn huisgenoten worden er wat moe van. Ik zie een bepaalde blik in hun ogen, die het midden houdt tussen meelij en machteloosheid. Zelf zet ik me schrap, vind het niet eerlijk. Ik kan er toch ook niks aan doen?
Sinds ik geestelijk ben gaan kwakkelen, merk ik hoe lichaam en ziel samenhangen.
Meerdere keren verzoop ik vrijwel in mijn eigen angst, en elke keer krabbelde ik weer op. En net als het dan weer helder wordt in mijn hoofd, gebeurt er iets met mijn lichaam.
Zo ook dit weekend. Ik fiets voorzichtig door de sneeuw, en maak alsnog een smak. Been gekneusd.
Kan ik de belasting van het leven nog steeds niet aan?
In ieder geval duidelijk uit balans.
De kwetsbare samenhang tussen geest en lichaam heb je heel helder en herkenbaar beschreven, Lisette. Zo ook de machteloosheid van de omstanders.
Heel veel sterkte met je been. Ik hoop dat je pijn draaglijk is.
Een hartje ter bemoediging.
Misschien is een belastingdrager een idee, voor op de fiets en voor thuis!
Sterkte hoe dan ook! Hartje verdiend in ieder geval.
@Nel, het is altijd minder erg dan geestelijke pijn, maar het doet wel verrekte zeer, dat been!
@Mien, goede ideeën komen altijd te laat, maar toch bedankt voor de tip en je hartje.
Een uitglijder ligt in de winter ijskoud op de loer. Een spoedig herstel gewenst en de lente nadert.
Jakkes Lisette, wat naar! Beterschap.
Hartje. Stemt zeker tot nadenken!
@Levja, ja, de lente merk ik nu al!
@ Alice, dankje!
@o_verschreef, denken en voelen in balans brengen, dat is ook een kunst
@Lisette: meewaaien!
@Berdien, met welke wind dan?
@Lisette. Sterkte! Ik steek je een hartje onder de riem.
@Han, dank voor je hart(j)elijke gebaar!
Mooi stukje, zelf heb ik veel te maken met mensen die de balans kwijt zijn, hartje!
@Jessy, dank je! Als professional is het al niet gemakkelijk, maar ik zie dus ook hoe hard werken het is voor mijn thuisfront.