Schrijf mee!
« »

Communicatie

Die ogen met een diepe bodem

21 maart 2017 | 120w | Marie van Overloon | 6

Mijn hond kijkt me aan. Haar ogen zijn oud geworden, beetje troebele blik, maar zo hondstrouw. Geen mens kan je op deze manier aankijken.
Het treft je diep in je ziel, het blijft in je hoofd nazingen.
Eens zat mijn hond in de auto te wachten tot het moment dat we echt gingen vertrekken. Ze kan zo meewarig kijken dat een meisje van zes, dat langs de auto liep zei: ‘Mama, kijk dat hondje zit te huilen.’
Ik zag haar, de intens smekende blik, geen andere hond kan dat overtreffen!
Als ik de auto instap, verandert die blik in vrolijkheid, als de wiedeweerga gaat ze staan, springt op en neer van blijheid, kwispelt, alles van puur plezier: ‘Ik mag mee!’

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van Marie van Overloon of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

13 reacties

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »