In de verte stapelen de donderwolken zich op. Ik krijg het steeds benauwder. De benzinetank schijnt leeg te zijn waardoor onze kleine boot weerloos op de steeds hoger wordende golven heen en weer gezwiept wordt. De kinderen en ik zitten kleumend bij elkaar steun te zoeken. Manlief schijnt het hoofd koel te houden. Hij gebaart naar voorbijvarende boten dat er iets loos is, maar iedere schipper heeft het te druk om zijn eigen vaartuig onder controle te houden. Eindelijk is er iemand die zijn groot hart laat spreken. Hij werpt een touw vastgebonden aan een peddel naar ons die met vreugdekreten, zowel door ons als van de reddende engel, wordt ontvangen. Hij sleept ons veilig terug in het haventje. Goddank.
Beste Marijcke Cauwe, welkom op 120w! We vinden het leuk dat je meeschrijft op onze site! Als je vragen of opmerkingen hebt horen we het graag, bijvoorbeeld op ons schrijversforum. En vergeet niet dat je altijd in gesprek kunt gaan met je collegaschrijvers via de reactiepanelen.
Groeten en veel 120 woorden lees- en schrijfplezier gewenst!
De 120w-redactie