Ik voel me niet direct betrokken. Maar misschien kan ik het juist daarom wel beter zien. En wat ik zie, bevestigt mijn beeld. Daar ben ik deze keer niet blij om.
Het gaat om de zus van mijn schoonmoeder. Hoogbejaard, al jaren kwakkelend met haar gezondheid, en nu sukkelt ze het laatste eindje van haar leven in.
Het gaat niet gemakkelijk, ze heeft het vaak benauwd, en eet al dagen niet meer. De uitkomst van dit traject staat vast, maar hoelang nog?
Voorzichtig informeren de aanwezige familieleden of de pijnmedicatie omhoog mag, om haar wat meer comfort te geven.
Ze krijgen te horen dat dit niet het beleid is. Hun betrokkenheid wordt niet op prijs gesteld.
Wie beschikt er tegenwoordig?
« Genot
Lord, remember me. »
« Genot Lord, remember me. »
Column, Communicatie, Maatschappij
De mens wikt…
Waarderen en delen
Waardeer je dit stukje van lisette of juist niet? Geef hieronder een 
en/of deel het met anderen!
- Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!
soortgelijke stukjes
27 reacties
Reageren
« Genot Lord, remember me. »
Welkom, gast!
- Log in of registreer om toegang te krijgen tot alle functies (zie hier voor meer informatie).
Laatste weekwinnaar (Fris)
Reacties
- Han Maas: @José. Raak stuk hoor!
- José van Rosmalen: dank voor de reacties, @Han, heb het stukje aangepast, was een beetje in haast geschreven.
- Nel Goudriaan: Geweldig!
- Lisette: @Odilia: leuk, helemaal voor te stellen. Juist niet doen wat er gevraagd wordt, omdat het voor je...
- Han Maas: @Mechtilde. Heerlijk nostalgisch! Elk van ons kinderen – Ieder/elk van ons of ieder/elk kind
- Han Maas: @Cora. Raak stukje. Ik vind het eind minder. Hoe lang – Hoelang
- Cora Leek: @Odilia, leuke wending!
- Han Maas: @José. Arme Rutte… er in lezen – erin lezen Dat kreeg ik met de paplepel mee is een...
- Han Maas: @José. Leuk stukje!
- Cora Leek: @Mechtilde, heerlijk, die zorgzaamheid. In die vorm komt die nooit meer terug.
- Cora Leek: @Jose: hulde voor je stukje. Hartje verdiend.
- Lisette: @Jose: mooi, zoet sfeerplaatje van jou en je moeder!
- Han Maas: @Lisette. Leuk dat het je opvalt. Dank je.
- Lisette: @Han: wat een gouden zin: “Niet alle ellende levert een traan op”!
- Lisette: @Joop: ja, dat vond en vind ik altijd lekker!
Recent
- De poppenkast van Rutte en Willy de Walvis
- Capsules met liefde
- Vraaggesprek
- Nostalgie
- Het levertraandebat
- De glimlach van Rutte
- Een hapje maar
- slikken of stikken
- Hitler met een emmer op zijn hoofd
- Sombere maandag
Wat ben ik blij dat dit onlangs bij mijn moeder en schoonmoeder heel anders verliep en we wel inspraak hadden.
Hoi Lisette, wat een kil beleid! Wel mooi verwoord!
Het moeilijke zelfbeschikkingsrecht aangekaart. Knap
@Nancy: bij mijn eigen ouders is het ook beter verlopen, maar ik heb wel het idee dat je redelijk mondig moet zijn, zowel de patiënt als de direct betrokkenen.
@Ton: kil ja, het juiste woord, in een fase waarin empathie de boventoon zou moeten voeren.
@Levja: dank, voelt als een groot compliment.
Niemand hoeft te lijden in Nederland. We prutsen vaak hier te lande maar dit is in elk geval voor elkaar. Met de discussie over zelfbeschikking heeft dit niets van doen, beste Levja.
Het recht van eigen mening heeft gelukkig iedereen @Joop. Een groot goed, vind je niet?
Lisette beschrijft hier lichamelijk lijden en dat doet ze goed. De zelfbeschikkingsdiscussie gaat over geestelijke lijden en die discussie gaat nog wel even door.
Het ziekenhuis is achterlijk qua beleid. Gewoon een ander ziekenhuis kiezen, dat is niet ongewoon in Nederland. Niemand hoeft lichamelijk te lijden, dat is een geregeld recht.
@Joop: Gaat zelfbeschikking niet over om over het eigen lichaam en leven te beslissen? En voor alle duidelijkheid, ik gaf Lisette een compliment.
Lastige thematiek, Lisette. Goed beschreven. De eerste zin lijkt me een goed statement om nog eens over te denken. Misschien zit er wel heel veel waars in.
@Frank: ik heb geprobeerd het antwoord zelf te vinden, maar dat is me niet gelukt. Dus dan maar aan jou de vraag: waarom heeft mijn stukje van deze week een zwart ipv een rood hartje?
Ik hoor het graag!
@Joop en @Levja: wat een interessante discussie ontstaat er tussen jullie. Ik had het compliment gehoord hoor, Levja! En Joop: het zelfbeschikkingsrecht is naar mijn idee ook het recht om te kiezen voor je eigen einde, of het nu lichamelijk of geestelijk uitzichtloos is. Het gaat er om wie die uitzichtloosheid mag bepalen, en er conclusies aan mag verbinden.
Van ziekenhuis veranderen was in dit geval echt geen optie meer, wellicht had die verhuizing haar einde wel bespoedigd. Inmiddels is ze overleden, na wederom een nare discussie over het beleid over de pijnmedicatie. De betrokken familieleden zijn naar mijn idee nodeloos geschoffeerd.
Hallo Lisette m.b.t. het zwarte hartje. Je hebt denk ik niet aangegeven dat dit een thema verhaal. Normaal staat die automatisch op ‘ja’. Even naar bewerken gaan en juiste optie onderin kiezen.
@Hadeke: dankjewel voor je vroege tip, klopt inderdaad, en inmiddels aangepast!
Het zou jammer zijn als het niet in het thema meegaat.
@Hadeke: dat beschouw ik als een verbaal hartje, dank je wel!
@keesleeuw: dank voor je reactie nog, en wat bedoel je precies n.a.v.mijn eerste regel over mijn indirecte betrokkenheid?
Verbaal en digitaal heb ik ‘m hier aan je verpand. (I’m the silent heartman.)
@Hadeke: I hear you whispering, thanks
@ Lisette ik bedoelde regel 1 en 2. Niet direct betrokken voelen en daardoor beter kunnen zien. Ik denk dat dit vaak waar is.
@keesleeuw: ik snap je, voor mij is het ook goed om me dat vaker te realiseren, want ik ben te vaak wel uit op mijn gelijk…
Lijden is altijd een last, maar heeft ook functie, tot op zekere hoogte. Maar daar is lang niet iedereen het over eens. Beschikken wordt dan zwikken. Een lastig dilemma.
@Mien: beschikken wordt zwikken, mooi gezegd. Het blijft een zware gang, die dus soms onnodig wordt verzwaard.
@Lisette. Wrang en toch mooi!
hoog bejaard – hoogbejaard
hoe lang – hoelang
Eens Lisette.
@Han: dank voor je compliment en je taalkundige tips, ik heb ze verwerkt.
Lisette, je schrijft over de moeilijkste stap in ons leven. Iemand dan bijstaan is onze morele plicht, is mijn gevoel. Je geeft het dilemma duidelijk weer.
@Marie: eens, de moeilijkste stap verdient als enige antwoord onze nabijheid. Verder dank voor je compliment.