Communicatie, Mensen

De ballen van mijn collega (5)

7 maart 2017 | 120w | arjan van essen | 5 |

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van arjan van essen of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

•   5 De moeite waard?
    Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!

soortgelijke stukjes

De ballen van mijn collega (4)
De ballen van mijn collega (1)
De ballen van mijn collega (2)
De ballen van mijn collega (3)
Kokend heet

21 reacties

• Op 07 mrt 2017 om 19:00 schreef Arjan Van Essen het volgende (8w):

  In plaats van (5) had er (slot) moeten staan.

  
  

• Op 07 mrt 2017 om 19:16 schreef Ewald Hagedorn het volgende (48w):

  Beste Arjan, slot? Jij gaat de leerlingen iets vertellen, maar een reactie van hun kant kan niet uitblijven.
  Als lezer verzoek ik je om een deel zes (6). Misschien ook deel zeven (7).
  Als schrijver zeg ik: de keus is aan jou. Jij bepaalt waar en wat jouw grens is.

  
  

• Op 07 mrt 2017 om 19:35 schreef Arjan Van Essen het volgende (17w):

  @ Ewald: Dankje! Beschouw ik als een compliment. En wie weet. Misschien toch niet voor niets ‘slot’ vergeten..?

  
  

• Op 07 mrt 2017 om 19:44 schreef Marie van Overloon het volgende (26w):

  Arjan, wat kunnen mensen toch ver over de fatsoensgrens gaan en wat beschrijf jij dat mooi! Ik blijf je graag lezen met welk onderwerp dan ook.

  
  

• Op 07 mrt 2017 om 19:52 schreef Arjan Van Essen het volgende (34w):

  @Marie: Dankjewel! En tja …wat die collega betreft: Hij bedoelt het denk ik echt wel goed, neem hem ook niets kwalijk. Maar wil graag een inkijkje geven hoe het voelt aan de andere kant.

  
  

• Op 07 mrt 2017 om 20:23 schreef Alice het volgende (30w):

  Volkomen terecht breng je jouw kant van het verhaal voor het voetlicht. Daarnaast breng je het ook nog eens mooi onder woorden. (Alhoewel ‘mooi’ niet past bij ziek en zeer.)

  
  

• Op 07 mrt 2017 om 22:28 schreef NeleDeDeyne het volgende (117w):

  Arjan, ik heb je vervolgverhalen met toenemende verbazing gelezen. Ik heb er enkele bedenkingen bij.

  Waarom wijs je jouw collega niet op jouw grenzen?
  Waarom mogen jouw leerlingen wel energie slurpen en waarom wil je hen wel iets bijbrengen?
  Waarom behandel je jouw collega als een nucleotide en jouw leerlingen als prachtige mensjes in de dop?
  Hoe zie jij vriendschap? Is dat iets exclusiefs waar alleen sommige mensen deel van mogen uitmaken? (Als dat werkelijk zo is, dan ben ik ook een nucleotide.)
  Wat heeft die mens jou misdaan? De verkeerde vragen op een onhandige manier gesteld?
  Ik kan begrijpen dat je het moeilijk hebt, maar wat weet jij over je collega? Misschien heeft hij wel prostaatkanker.

  
  

• Op 07 mrt 2017 om 22:29 schreef NeleDeDeyne het volgende (15w):

  Misschien is hij zijn ballen al lang kwijt. Misschien dat je titel daar naar verwijst?

  
  

• Op 07 mrt 2017 om 22:44 schreef Ewald Hagedorn het volgende (20w):

  Nele, ongevraagd bemoei ik mij ermee. Al zou de collega in kwestie prostaatkanker hebben … De vraag is ongepast en onbeschoft.

  
  

• Op 07 mrt 2017 om 23:30 schreef NeleDeDeyne het volgende (76w):

  @Ewald: ik kan daar goed inkomen.
  Maar, misschien heeft de collega wel Asperger. Er lopen wel meerdere on-gediagnosticeerde gevalletjes rond. Je vindt ze op alle niveaus van de maatschappij, in de politiek, in de medische wereld,…
  (En in de thuiszorg krijg je wel dagelijks wat onbeschofte vragen…)

  @Arjan: in jouw teksten kan je me niet overtuigen dat de collega kwaadwillig onbeschoft doet. Veel mensen drukken zich onbeholpen uit. Niet iedereen heeft altijd de juiste woorden klaar.

  
  

• Op 07 mrt 2017 om 23:32 schreef Arjan Van Essen het volgende (104w):

  @Nele: Ik zal proberen je vragen te beantwoorden. Zoals ik in m’n verhaal heb proberen aan te geven, gebeurt er iets (collega stelt een vraag) en geef ik een antwoord waar ik later wat spijt van heb. Je hebt gelijk; ik had hem gelijk op mijn grenzen kunnen wijzen. En zoals je hierboven (in één van m’n eerdere reacties) kunt lezen, neem ik hem niets kwalijk. En ja ik zie vriendschap als iets exclusiefs. Niet in de vorm van dat je eerst ergens aan moet voldoen. Wel in de zin dat je met de ene mens nu eenmaal meer hebt dan met de andere.

  
  

• Op 07 mrt 2017 om 23:36 schreef Arjan Van Essen het volgende (95w):

  @Nele: Nergens beweer ik toch dat deze collega kwaadwillig onbeschoft doet? Kijk anders eerst even naar mijn reactie van 19.52 (nog voor jouw vragen). Ik wil alleen maar het punt maken dat je als betrekkelijke onbekenden van elkaar (zoals je dat met collega’s kunt zijn binnen een grote organisatie) best wat reserves in acht mag nemen. Niet meer en niet minder. En ja leerlingen mogen mijn energie opslurpen. Dat is een gevolg van met hart en ziel voor de klas staan. En ook wil ik ze graag iets bijbrengen. Neem aan dat elke docent dat wil.

  
  

• Op 07 mrt 2017 om 23:58 schreef Ewald Hagedorn het volgende (81w):

  Nele, vanuit het niets tover je zomaar opeens Asperger tevoorschijn. Pijnlijk. Heel pijnlijk zelfs. Vooral voor mensen die ASS gediagnosticeerd zijn. En om deze mensen ‘gevalletjes’ te noemen …

  Dat veel mensen zich onbeholpen uitdrukken heb je gelijk in. Daar heb jij zojuist blijk van gegeven.

  Ik ken je al wat langer dan vandaag en neem aan dat je het minder ongenuanceerd bedoelt dan hoe het overkomt.

  Weet wel dat mensen met ASS vaak eenzaam zijn en een geïsoleerd leven leiden.

  
  

• Op 08 mrt 2017 om 1:10 schreef NeleDeDeyne het volgende (85w):

  Ewald, ik vond het net ook erg pijnlijk om de reacties van de anderen te lezen. Het waarde-oordeel dat ze meteen vormden op de foute collega. De foute collega is misschien inderdaad wel erg eenzaam.

  En misschien krijgt de leraar het wel in zijn hoofd om over de ballen van zijn collega te gaan praten in de klas… Nog pijnlijker. Niet dat ik geloof dat Arjan dat IRL zou doen, maar alles is mogelijk in een verhaal. We wachten dus in spanning op deel zes.

  
  

• Op 08 mrt 2017 om 1:12 schreef NeleDeDeyne het volgende (29w):

  @Ewald: voor de goede orde: ‘gevalletjes’ slaat op de ziekte zelf, niet op de mens. (Ik geloof dat de mens altijd meer is dan zijn ziekte of zijn diagnose.)

  
  

• Op 08 mrt 2017 om 7:10 schreef Mien het volgende (11w):

  De ballen van de collega worden steeds interessanter. Ga zo door.

  
  

• Op 08 mrt 2017 om 9:18 schreef Levja het volgende (13w):

  Sterk. Ik kom alle stukken later met aandacht lezen. In de juiste volgorde.

  
  

• Op 08 mrt 2017 om 10:26 schreef Ewald Hagedorn het volgende (7w):

  Dan zijn we het daarover eens, Nele.

  
  

• Op 09 mrt 2017 om 0:08 schreef Arjan Van Essen het volgende (5w):

  Dankjewel Alice, Mien en Levja!

  
  

• Op 09 mrt 2017 om 15:44 schreef Lisette het volgende (80w):

  @Arjan, ik kan me jouw gevoel erg goed voorstellen. Ik vind juist dat je nog begripvol bent voor je collega. Het is inderdaad vast niet bot bedoeld, maar de onhandigheid die mensen hebben als ze worden geconfronteerd met andermans ellende, is vaak stuitend. Zo hebben veel mensen vaak iets meegemaakt, dat nog erger is dan jouw verhaal, en praten daar vervolgens volop door. Ben maar blij dat je nog geen gratis tip hebt gekregen over hoe ermee om te gaan.

  
  

• Op 11 mrt 2017 om 0:57 schreef Arjan Van Essen het volgende (54w):

  @Lisette bedankt! Ja heel herkenbaar wat je zegt. Kan hier een boekenkast vullen met aangereikt tips. Anderzijds snap ik het ook wel weer: Mensen willen graag iets doen. Voelen zich machteloos. Zelf heb ik het afgelopen jaar echt geleerd dat je soms niets kunt doen. Machteloos bent. Enige wat dan overblijft is ‘aanwezig zijn’.

  
  

Reageren