Een jongen op een ouderwetse brommer vroeg mij de weg. Achterop zat een Pools meisje van een jaar of 19. Goedkope sieraden, geblondeerde haren, geel bloot jurkje, sigaretje in de ene, blikje bier in de andere hand.
Hij had haar beloofd terug te brengen naar de camping waar ze verbleef, in een dorp dat zes kilometer verderop lag. Waar precies wist hij niet. Zij evenmin, want ze was nog maar twee dagen in Nederland. De onbevangenheid van het ontheemde grietje had iets aandoenlijks, en het tafereel deed me denken aan de fietsscène uit de film Turks Fruit.
Ik gunde de sympathieke knaap zijn heldenrol en legde hem de omslachtige route (ze waren nogal uit de koers) zo goed mogelijk uit.
Mooi en sympathiek verhaal over twee helden!
Je hebt ze toch wel via het strand gestuurd? Het strand van Oek de Jong! Leuk stukje.
Ja, hè!!!
Kijk medemenselijkheid is gelukkig nog te vinden, mooi verhaal!
De openingszin van de tweede alinea loopt niet zo lekker. Verder een leuk stukje, ik zie het zo voor me.
Brengt bepaalde mooie herinneringen bij me terug.
Heerlijk! Ook dat zomerse sfeertje door dat blote jurkje… En dat zo lekker jong en zorgeloos zijn!
Een zeurdingetje van mij (kan het niet laten, sorry!): ‘Hij had haar beloofd terug te brengen naar de camping’ misschien zou je het woord ‘haar’ beter verplaatsen naar nà ‘beloofd’: ‘Hij had beloofd haar terug te brengen naar de camping’. Ik bleef er, net als Hekate denk ik, een beetje aan haken…
Geen probleem voor hem om -een heel eind- om te rijden! Het themawoord in een mooie setting gebruikt.