Binnen een etmaal kan de wereld aan mij voorbijgaan.
Jij bent overal en nergens.
Ik kan je niet vinden in het boek dat jij geschreven hebt.
Al herlees ik al je woorden duizendmaal.
En de foto’s waarop je staat.
Vallen verkleurend uit mijn handen.
Zijn het mijn handen die jou zo vaak hebben vastgehouden?
Er is geen spoor meer van jou op te vinden.
Je lach blijf ik horen.
Ik ruik jouw verse, opgedroogde, verbrande, vervlogen zweet.
Jouw muziek ligt hier ergens op een plank te zwijgen.
Het bos herinnert zich jouw voetstappen niet meer.
De zee is de vorm van jouw lichaam vergeten.
Geen enkele cybernaut zal jou tegenkomen.
Alles gaat aan jou voorbij.
Alles gaat aan jou voorbij.
Ontroerend. Ik denk dat deze woorden niet aan hem voorbijgaan.
@Levja. Ik ben juist bang van wel. Vandaar de titel.
Misschien heel naïef van mij Peter, maar ik denk dat gedachten heel ver gaan. In ieder geval geeft deze gedachte mij moed.
Dat snap ik heel goed, Levja en ik herken jouw gevoelens en gedachten. Dit gedicht is een sombere bui geschreven, dat mag duidelijk zijn en dan overheersen gevoelens van eenzaamheid en verdriet.
@Peter: Herkenbaar en begrijpelijk. Dergelijke gevoelens horen bij rouwverwerking. Goed als je dit in woorden om kunt zetten.
Dank je. Rouwverwerking in de huidige vorm is nieuw voor mij. Ik word nog heen en weer geschud tussen de vijf fasen van rouw.
@Peter. Mooi geschreven. Vooral de eerste zin vind ik heel erg mooi gevonden. Zeker in het licht van ‘ruimte-achtige’ dingen.
@Arjan. Dank!
@Perer: mooi, erg mooi!
@lisette, dank je!
dit gedicht raakt me