De merkwaardige blauwe kleur van de top van zijn wijsvinger was goed te zien, toen hij in doodse stilte de luiken van zijn huisje sloot. Traag draaide hij zich om en starend naar de oude roestbak voor het ijzeren hek, leek hij te wachten op wat komen ging. Met die ene blauwe vinger wees hij naar iets dat vanaf deze afstand niet te onderscheiden was. Hij stond er of de wind hem niet meer raken kon en zijn lange, onverzorgde haar hing in vettige slierten bewegingloos langs zijn magere schouders. Vanuit het huisje klonk onverwacht gestommel en een enorm harde knal, die zeker vijf tellen nagalmde. Zuchtend viel hij recht naar voren met zijn dode smoel in het mulle zand.
Beste Suus, welkom op 120w! We vinden het leuk dat je meeschrijft op onze site! Als je vragen of opmerkingen hebt horen we het graag, bijvoorbeeld op ons schrijversforum. En vergeet niet dat je altijd in gesprek kunt gaan met je collegaschrijvers via de reactiepanelen.
Groeten en veel 120 woorden lees- en schrijfplezier gewenst!
De 120w-redactie