Zij was als zondebok de woestijn ingestuurd, als een lam naar de slachtbank geleid. Nu zit ze thuis. Ze staart voor zich uit. Het dreunt in haar oor: “niet meer welkom, niet welkom.” Beelden van die ochtend trekken aan haar voorbij: de directeur die haar nauwelijks durfde aan te kijken, haar samengeperste lippen.
Na maandenlange pesterijen was het zover: de collega’s hadden gezamenlijk een brief opgesteld over haar “disfunctioneren”.
En dat deed ze uiteindelijk ook, murw van het getreiter. Ze kon zich niet meer concentreren en begon fouten te maken. Steeds meer …
Iemand was nodig om de aandacht af te leiden. Zo konden zij ongestoord verder lanterfanten. Onrechtvaardig. Het ergste is, dat er nu plek is voor een nieuwe zondebok.
Goed stukje, Nel. Dit komt inderdaad veel voor. Pesterijen op het werk.
Dank je, Ewald. Ja helaas komt pesten op de werkvloer maar al te vaak voor. Onvoorstelbaar bij volwassenen onder elkaar. Het themawoord geeft de gelegenheid dit thema eens aan de orde te stellen.
Pestende kinderen beseffen vaak niet wat zij hun slachtoffer aandoen. Volwassenen wel, dat maakt het zo triest. En bijna altijd met een groep tegen één, net zoals jij beschrijft.
Zonde van de bok. Die moet het altijd ontgelden.
Dat geldt overigens ook voor het zondehaasje. Arme haas, altijd het …
Je hebt de pestzonde in dit korte stukje goed gehekeld.
Inderdaad een goed stukje. Het is de harde werkelijkheid.
Pijnlijk goed.
Triest verhaal, mooi geschreven..
Mien, Loesjekousje, Levja en Martine.
Bedankt voor jullie reacties