De zeilen hangen slap. Mijn schip is een oude boekanier en ik kan niet rekenen op een motor. Snelheid wordt volledig door de wind bepaald.
Ik wil verdwijnen en terugkomen. Niemand heeft het me voorgedaan, maar ik moet het proberen. Het verdwijnpunt in Bermuda ligt daar waar de zee met de horizon versmelt. In de verte kan ik de einder al zien: het is een helderblauw punt en het lijkt alsof de warmte van de zon er naar buiten stuwt.
Het is het geheim dat ik bij me draag dat ik er wil kwijtraken. In de verdwijnhoek van de verloren voorwerpen en verloren gedachten zal ik het afzetten en in ruil daarvoor neem ik de verloren mensen met me mee.
Indrukwekkend
Mooi, Nele!
Een klein puntje: in de laatste alinea moet het zijn: het geheim dat ik BIJ me draag.
@Marlies: dank, ik heb het meteen aangepast. Typo.
@levja: ik denk dat ik er een boek-twee-in-wording over maak.
Prachtig, Nele!
@Nele, en weer zo’n mooie, en hele andere dan de andere. Knap!
Een 120w om heel rustig te lezen. Erg mooi.