Schrijf mee!
« »

Mensen, Poëzie

Verbeeld

1 februari 2016 | 120w | Annemieke | 2

Met de snelheid van een honderd vijfentwintigste seconde
vormt het licht jouw beeltenis in de elektriciteit van mijn
digitale zijn.

af en toe wil je perfect zijn.
passend in het vlak waarin je wordt gepresenteerd.
zoals je weet en ik ook; dat bestaat niet.

de zoeker wijst mij op jouw leven,
jeugdigheid verliest uiteindelijk,
onschuld gaat verloren.
thuis retoucheer ik mogelijk jouw scheiding,
jouw eenzaamheid
en belijning van onverstandige keuzes.

pas wanneer je jouw niet meer bent,
ben ik klaar met het creëren van
niets anders dan onecht blauw.
het tegenstrijdige van heldere lucht.

en teleurgesteld over vervorming van realiteit,
maakbaarheid van alles wat je niet bent.
mijn vingers navigeren zacht richting kruisje, sluiten,
morgen ontvang je wie je bent.

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van Annemieke of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

1 reactie

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »