Weer kan ik het niet over mijn kant laten gaan. Geef ik me onbeschroomd bloot.
Ik neem jullie mee aan mijn hand naar het dorpslaantje uit mijn jeugd.
Op de kop van deze weg stond een café. Een chauffeurscafé. Druk bezocht door truckers. Op zaterdagmiddag mochten wij, de buurtkinderen, daar tv kijken. Zij hadden als eerste een kleuren-tv.
De zoon van de uitbater was het vriendje natuurlijk.
Op zekere zaterdag mocht ik na het wekelijkse lange bad mijn nieuwe onderbroekje aan. Met de mooiste kantjes ooit gezien. Als een prinsesje voelde ik me. Zo mooi, dat ik bij het kijken naar Pipo de Clown mijn rokje over de rand van de caféstoel drapeerde. Schoonheid moet worden gedeeld, dacht ik wellicht.
Heel beeldend neergezet, Levja. Onschuldig en lief. Ik zie het voor me.
Geraffineerdheid van de onschuldige kant belicht, heerlijk stukje
Zuster Levja,
Ik ben opgegroeid in het dorp Hank wat in die tijd ook een chauffeurscafé had.
Fijn dat ik even naast je mocht zitten, al kijk ik liever naar Q & Q.
Geweldig Levja!
Je schept een prachtig beeld van kinderlijke onschuld en trots.
Mooi en puur, Levja.
@ Levja, plagende, uitdagende titel. Mooi aandoenlijk stukje. Hartje.
Weer zo’n mooie jeugdherinnering, Levja. Ik heb het met plezier gelezen.
Blij met alle mooie reacties. Hartelijk dank.
De liefde voor kant is altijd gebleven. Maar ook dat liefde niet van Ă©Ă©n kant(je) kan komen.
Onschuld en Lolita verenigd in een dorpscafé. Dat wringt ergens. Knap geschreven.
Dank je @Mien. Mooi samengevat.