Gisteren zei ik het ineens. Tijdens een familiedag. Vervolgens zweeg ik in alle talen. De stilte was voelbaar. Ik zag alle ogen op mij gericht. Die ogen zeiden, zou ze het nu onthullen? Zich niet langer in stilzwijgen hullen?
In eerste instantie schrok ik ook van mijn uitspraak. Een blootlegging, zelfs voor mij.
Natuurlijk had ik alle eerdere hints begrepen. Had ik weer iemand in mijn leven? Was ik daarom zo stralend? Alle vragen had ik steeds weerlegd met geduld is een schone zaak. Mijn tijd, mijn ontsluiering volgt. Later.
Mijn omslag had wel met tijd te maken, maar dan anders. Gisteren zei ik het voor het eerst. Twintig zestien. Tot nu toe altijd voluit tweeduizend en dan het jaartal.
« Een onverwacht einde
Foutje »
« Een onverwacht einde Foutje »
Communicatie, Familie, Liefde, Mensen
Ommekeer
Waarderen en delen
Waardeer je dit stukje van Levja of juist niet? Geef hieronder een 
en/of deel het met anderen!
- Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!
soortgelijke stukjes
10 reacties
Reageren
« Een onverwacht einde Foutje »
Welkom, gast!
- Log in of registreer om toegang te krijgen tot alle functies (zie hier voor meer informatie).
Laatste weekwinnaar (Bladwijzer)
Reacties
- Mien: Save the best for lest! Toppertje, net als stekelige Theo. Maar geef mij toch maar liever Mischa, met zijn...
- Berdien Blaak: Mien: je maakt het aanlokkelijk de tentoonstelling te bezoeken. De details geven een compleet plaatje.
- Berdien Blaak: Jose: raak gedicht. Kort krachtig en volledig.
- Mien: Mmm … volgens mij geen geridderden onder de 120W-leden. Als er iemand wel trots is op een speldje dan...
- Mien: Als ie echt suiker heeft dan beter een glas cola of sterke grenadine.
- Mien: Misschien had ik toch beter geschreven over de mooie en bijzondere portretten die hij in prachtige fotocollages...
- Mien: En dan zitten er nog niet eens wilde dieren in de act. Ahoeoe … ahaaaa … aaahoeoeoeoeoe …
- Judith van de Bergqvist: Mooi!
- Berdien Blaak: Hekate: dank je.
- Hekate: Treffend gedicht.
- Mien: Zolang ze maar hun stekels kunnen opsteken. ;)
- Mien: Die heeft ook wel eens koorts ja. ;)
- Hekate: Nooit geweten dat cactussen zo erg kunnen afzien. Leerzaam thema.
- Hekate: Van een zieke fantasie gesproken …
- Han Maas: @Hekate. Bedankt voor de inspiratie. Zo ontstaan verhaaltjes.
Recent
- Een Prettig Gesprek
- Een zeldzame cactus
- Kus de cactus
- Een mantelzorgster is een powervrouw
- Stekels
- Cactus in de schijnwerpers
- Cactusact
- Slappe cactussen leggen het loodje
- Last van mijn cactussenbillen
- De heer Vreeswijk neemt Hekate niets kwalijk
Wat een leuk stukje. Was erg benieuwd waar dit naar toe moest. Haha, helemaal goed!
Haha, die is leuk en onverwacht, Levja!
Dank je Nel. En nog waar ook. Ik heb tot zondag altijd tweeduizend gezegd en ineens zei ik twintig.
Dank je Irma. Ik dacht je al een antwoord te hebben gegeven, maar niet zichtbaar dus. Overigens heb ik vaak moeite om mijn reactie te plaatsen. Of dan is het ineens dubbel, wordt er aangegeven. Voor mij een raadsel….
Héél verrassend. En eerlijk: nog nooit bij stilgestaan! Dus doel bereikt, niet?
Dank je buitenboek. Nou, het verbaasde mij dus zelf ook. Vandaar.
Ik verwachtte een sappiger onthulling, maar zo’n kleine omslag kan ook betekenisvol zijn natuurlijk. Ik zeg ook altijd tweeduizend, nooit over nagedacht (tot nu dus).
Het kan iets regionaal zijn, maar “voluit tweeduizend” vind ik raar klinken, moet het niet “tweeduizend voluit” zijn?
Dat hoopte mijn gehoor in eerste instantie ook Hekate. Dat maakte het voor mij dubbel grappig. Ik had het stukje al hardop gelezen en nu net weer. Juist eerst voluit geeft mijns inziens de verbazing beter weer.
Zuster Levja,
Leuke opbouw naar een koude douche. Als kameleon pas ik tweeduizend zestien en 20 16 altijd aan. Dit ligt aan de situatie, persoon en de stemming.
Hartelijk dank VmetdeVork. Ik had nog niet eerder 20 16 gezegd …