‘Leandro, Armando, Navaro, Chevano, Eduardo, Thiago binnenkomen, eten!’ Ploegendiensten of niet, ze zorgde dagelijks voor een warme maaltijd. Met haar verpleegstersuniform nog aan roerde ze in de grote pan met bonen en gehakt. ‘Lekker mam, taco’s,’ zei Armando, terwijl hij aan tafel ging zitten. ‘Eerst jullie handen wassen, smeerkezen!’ Ze hield de pollepel dreigend omhoog. De broers haastten zich naar de kraan en boenden hun handen. Zie ze toch staan, dacht Elvira. Sprekend hun vader, maar dan wel met gevoelens. Lancetino, Lancet voor vrienden, was een zuipende vreemdganger geweest en zijn riem gebruikte hij voor de opvoeding van het hele gezin. Tot de dag dat de jongens voor hun moeder opkwamen en vaders kruk in de kroeg voortaan leeg bleef.
Mooi! Ik zie het tafereel als een film voor me.
In goed Nederlands: Esos tipos aman a su madre!
Dank je, Marlies! En inderdaad, Ewald. Al moest ik even googlen voor de precieze vertaling
Een heel goed stukje @Matthijs. Ook ik zie het zo voor me. Heel beeldend geschreven.
Dank je Levja
Broeder Zantiga,
Bam! Dit verhaaltje staat!