Alsof ik naar een slechte film kijk. De lichten zijn te fel, de geluiden te hard.
En jij ligt daar in een groot wit bed, met braaksel om je mond en een natte broek. Naast je een monitor met een alarm dat steeds snerpend afgaat. Naalden die in je bleke huid worden geprikt. Af en toe veeg ik voorzichtig je mond af en dep het zweet van je hoofd. Maar je kreunt dat ik je niet mag aanraken. Ik doe een paar stappen achteruit.
Een invasie van witte jassen dringt binnen als je bloeddruk ineens daalt. Vervolgens rijden ze je met spoed weg. Machteloos kijk ik je na, met mijn handen in de zakken. Mijn klamme vingers omklemmen je trouwring.
Een mooi en gevoelig stukje, Martina
Wat ik niet zo gelukkig vind is dit: 'Een invasie van witte jassen dringt binnen.'
Invasie betekent al binnendringen.
Je hebt gelijk, dubbelop..verander jij het even? ?
Dat zou ik graag voor je doen, Martina. De technische middelen ontbreken me. Je stukje blijft mooi.
Dank je, Ewald!
Mooi Martina, intens stukje.
Mooi liefdevol stukje, Martina.
Zuster Martina,
Met het lezen van dit verhaal ging ik van een prettige stemming naar mineur.
Het is toch knap om dat in 120 woorden te doen.
Ik werd er een beetje akelig van. In de positieve zin. Goed geschreven.
Indringend geschreven Martina!
Bedankt voor de reacties. Voelde me ook erg triest toen ik het schreef..