Het is donker. De televisie strooit zijn onregelmatige flikkering door de nacht en creëert duister dansende schaduwen in de kamer. Het geluid staat uit. De vlagen wind laten het gordijn bewegen en strijken over mijn gezicht.
Naast ons, in zijn eigen kamer, slaapt ons middelste kind. Op zolder ons andere kind. Amper drie kilometer verderop maakt onze oudste zoon plezier met zijn vrienden.
‘Twee uur thuis.’
‘Oké.’
‘Ik blijf niet op voor je hoor.’
‘Vertrouw je me niet ofzo?’
01:59
Ik staar. Nog steeds 01:59.
De cijfers verspringen.
02:00
De schuurdeur, de achterdeur, voetstappen, sleutels en sloten. De trap.
‘Slaap je al?’
Ik zeg niets.
‘Welterusten,’ fluistert hij en sluipt weg.
Naast me hoor ik gesnurk. Zij slaapt al uren.
Waarschijnlijk herkenbaar voor heel veel ouders. Zelf heb ik geen kinderen maar ik kan me hier alles bij voorstellen.
Hadeke, alsof de duvel ermee speelt: nu mis ik een witregel. tussen ‘met zijn vrienden’ en ‘Twee uur thuis’ (Voor de duidelijkheid).
Goed stukje.
Dank @ewald. Twee witregels toegevoegd zelfs.
Hadeke, je bent niet bij te houden zo snel Ook die tweede witregel is op zijn plaats.
Mooie omkering in nachtelijke (on)rust.
@Hadeke: herkenbaar, mijn man is thuis ook de waakhond en het gebeurt dat ik snurk, haha.
De teevee die in de slaapkamer staat herken ik dan weer niet, maar het kan: er zijn zo van die mensen…
Heel herkenbaar. Mijn vader zei tegen mijn moeder: “Als je altijd wakker wil blijven liggen, moet je zo doen, ga maar lekker slapen.” Het is goed gekomen en nu ook weer met mijn kinderen: Ouders heb vertrouwen in uw eigen genen! Hartje van harte!
Titel en inhoud vormen een geheel. Mooi.
Mooi herkenbaar voor velen.
Mooi en herkenbaar.
Als ouder blijf je toch stiekem wachten tot je kind veilig thuis is, loslaten is makkelijker gezegd dan gedaan