Leeg is het huis, kaal zijn de muren.
Witte plekken verraden afwezige schilderijen.
Hier woonden en leefden zij.
Daar in de hoek stond zijn stoel.
Intens genietend rookte hij pijp, later sigaar
Langzaam kleurde het plafond lichtbruin.
Leeg is de keuken. kaal zijn de planken
Potten, pannen, pollepels wachten
bij de kringloop op een nieuw bestaan.
Nooit meer de geuren van hutspot of gebakken schol.
Nooit meer van oud naar nieuw met verse oliebol
Vol is de container met huisraad
ooit gekoesterd, nu oud vuil.
Het harmonium is uitgespeeld.
Ik red de recorder compleet met band
onder het puin vandaan
De lege kamer vult zich
met klanken van koorgezang
‘Lichtstad met de paarlen poorten.’
En even zijn ze zeer nabij.
Ik vond de prozaversie sterker. Maar ook de dichtvorm raakt.
Hartelijk dank, Mien, voor je feedback.
Ik experimenteer met de vorm op dit moment en kijk wat de impact is.
Wat is het geheim van de emotie die wordt opgeroepen?
Zo kaal mogelijk met veel ruimte voor invullen of toch een voorzetje geven en iets meer benoemen/prijsgeven?
Hi Nel,
Bij mij komt deze vorm meer binnen. Ik zie het hele tafereel voor me. De Kringloop en de container zijn ook van die treffende elementen. Inderdaad wat altijd gekoesterd is geweest, wordt zomaar afstand van gedaan in de hoop dat het elders toch nieuw leven krijgt.
Mooi stuk.
Dank je, Mjon.
Het blijkt uit jouw reactie en die van Mien dat het ook heel persoonlijk kan zijn. Wat voor de een goed werkt, werkt voor de ander minder.
Ik heb het gedicht een beetje aangepast intussen (de tweede strofe)
Met proza komt het meer bij mij binnen. Maar wel knap om dit ook in gedicht te vatten en dan ook in 120 woorden. Mijn bescheiden mening is dat het juist met een summier gedicht erg veel impact zou krijgen.
Levja, dank voor je reactie die me aan het denken zet.
Kennelijk raakt dit gedicht je minder. Misschien door de grotere afstand van waaruit het is geschreven?
Precies Nel. Je stukje voelde ik in elke vezel. Ik liep zelf weer door mijn ouderlijk huis destijds. Nu las ik woorden. Mooie woorden, dat wel.
@Nel. Inhoudelijk net zo mooi als deel 1. Maar qua stijl veel minder. Dat kan natuurlijk aan mij liggen.
Levja, nogmaals dank.
Han, dank voor je eerlijke feedback.
Sorry, anoniem ben ik.
@Nel. Als je de zinnen door laat lopen dan is het m.i. veel mooier, qua stijl dan.
Han, ik probeer hieronder een andere layout. Eens kijken wat dat doet.
Leeg is het huis, kaal zijn de muren. Witte plekken verraden afwezige schilderijen. Hier woonden zij; hier leefden zij. Daar in de hoek stond zijn stoel. Intens genietend rookte hij pijp, later sigaar en het plafond kleurde langzaam lichtbruin.
Leeg is de keuken. Potten, pannen, pollepels wachten bij de kringloop op een nieuw bestaan. Nooit meer de geuren van hutspot, bloemkool of gebakken schol. Nooit meer de overgang van oud naar nieuw met verse oliebollen.
In de container voor het huis overtollige restanten, ooit gekoesterd. Nu oud vuil. Ook het harmonium is uitgespeeld.
Ik loop naar buiten; pak de recorder met band onder het puin vandaan. ‘Lichtstad met de paarlen poorten’ weerklinkt in de leegte. Even is hij zeer nabij.
@Nel. Veel beter! ‘Hier woonden zij; hier leefden zij’ vind ik niet zo mooi. ‘Hier woonden en leefden zij’ lijkt mij beter.
Knap het experimenteren.
Ja dichtvorm heeft een ander effect, merk ik bij het lezen.
Interessant om dit te ondergaan met je tekst.
Twee strofes met: Leeg is…
De derde strofe: Vol is de container met overtollige restanten etc.
Het kwam zo maar in me op.
Nel, ik blijf je graag volgen, leer veel van je!
Je hebt gelijk, Han. In een gedicht kan de herhaling een functie hebben, maar nu het een prozatekst is, is jouw formulering beter.
@Nel. Het belangrijkste: een mooi stukje!
Marie, dank voor je mooie reactie.
Een uitstekend voorstel om de derde alinea te beginnen met ”Vol is”
Ik sleutel er nog even aan.
Ik laat de oorspronkelijke versie nog even staan en plaats de nieuwste versie hieronder.
Leeg is het huis, kaal zijn de muren. Witte plekken verraden afwezige schilderijen. Hier woonden en leefden zij. Daar in de hoek stond zijn stoel. Intens genietend rookte hij pijp, later sigaar en het plafond kleurde langzaam lichtbruin.
Leeg is de keuken. Potten, pannen, pollepels wachten bij de kringloop op een nieuw bestaan. Nooit meer de geuren van hutspot, bloemkool of gebakken schol. Nooit meer de overgang van oud naar nieuw met verse oliebollen.
Vol is de container met overtollige spullen, ooit door hen gekoesterd. Nu oud vuil. Ook het harmonium is uitgespeeld.
Ik loop naar buiten; pak de recorder met band onder het puin vandaan. ‘Lichtstad met de paarlen poorten’ weerklinkt in de leegte. Even is hij zeer nabij.
Ik denk dat versie 120 wellicht de mooiste gaat zijn. Maar misschien ook niet. Een schrijver en een dichter, het zijn net fietsenmakers, toch? Ze blijven sleutelen. Het gaat mijn inziens niet om het eind van de bestemming, maar veel meer over de weg ernaartoe. Sometimes it is more important to travel, than to arrive at your final destination.
Mooie spreuk, Mien.
Ik sleutel door en heb -om te kunnen meegenieten met de weg die ik bewandel- de versiegeschiedenis geactiveerd.
Dichten is worstelen met woorden.
Ha, ha, dat heb ik alleen met spaghetti. Succes met de lettervermicelli.
En je hebt weer zo’n prachtig schilderij geschreven, Nel. Het verlangen naar wat is geweest druipt er van af. Mooi.
Dank, Alice.
Mooi dat je het verlangen voelt in deze tekst.
Met meer afstand geschreven dan de eerste maar wel dezelfde intentie.
nu je verhaal in een gedicht gegoten. mooie ode aan je ouders