Het duurde allemaal erg lang. Eerst met de tram en daarna nog zeker een uur wachten, mama ging altijd veel te vroeg van huis. Kiki zat in de wachtkamer met haar benen te trappelen, stilletjes te broeden op het grootse onrecht dat haar aangedaan werd. Ze was al vijf hoor, het was genoeg geweest. Er verscheen een arts in de deuropening. “Kiki Maas? Ga je mee voor je prikjes?” Boos en met gekruiste armen schuifelde ze achter de dokter aan. In de kamer moest de kleine meid op een grote leren stoel plaatsnemen. De dokter zat op een krukje met wieltjes, rolde naar een tafel en plaatste een nieuw lancet in het prikapparaat. Toen ze zich omdraaide was Kiki verdwenen.
Beste mcsjeen, welkom op 120w! We vinden het leuk dat je meeschrijft op onze site! Als je vragen of opmerkingen hebt horen we het graag, bijvoorbeeld op ons schrijversforum. En vergeet niet dat je altijd in gesprek kunt gaan met je collegaschrijvers via de reactiepanelen.
Groeten en veel 120 woorden lees- en schrijfplezier gewenst!
De 120w-redactie