In de tuin van een kleine woning in Amsterdam verzamelen zich honderdzevenenzeventig mannen en vrouwen voor het menselijk conclaaf. Dit als reactie op het op sterven liggen van de menselijkheid, na weer een aanslag in Frankrijk, gevolgd door een aanslag in Bagdad.
Alle nationaliteiten en religies die deze stad rijk is hebben zich hier verzameld om een keuze te maken over wiens visie we gaan volgen. De meerderheid bepaalt wat de minderheid moet, dat is democratie.
Maar wacht eens, daar is witte rook…
Iedereen opgelucht; iedereen is het eens. Nu klinkt luid uit kerken, moskeeën, winkels, huizen, woonwagens, en rijksgebouwen
We volgen niet één richting, het is niet meer ieder voor zich. We doen het samen met respect voor iedereen!
Hoop het je hopen … Kan er helaas niet in geloven… Te weinig liefde alom.
Maar voor je poging.
Als dat eens waar kon zijn, Frank!
Een puntje: het is: de meerderheid bepaalT.
Ai! Marlies, ik heb het gelijkt aangepasT
’t is niet zomaar hoop, hoor Levja. Ik geloof erin, zeker niet vandaag, ik verwacht niet morgen, heel misschien overmorgen… en wie weet… later. En ook het tegendeel wordt vaak genoeg bewezen… maar ik zie ook heel veel goeds daar tegenover staan, alleen dat haalt wat minder vaak het nieuws.
Hoe dan ook, ik weiger om het geloof erin te verliezen en om maar een cliché uit de kast te trekken: een betere wereld begint bij jezelf, dus laat ik daar maar vol op inzetten!
Ik geloof er ook in Frank L. Keep the faith. We willen allemaal één ding: Vrede
een nieuw geloof staat op, ergens in Amsterdam!
Met iedere week een preek van precies 120 woorden
Oh, maar Frank, ik geloof ook beslist in liefde. Ook de hoop laat ik niet varen.