“…En langs het tuinpad van mijn vader…” Ergens hoor ik de zoetgevooisde stem van Wim Sonneveld zingen.
Het brengt me onmiddellijk terug bij mijn opa. Hij hoorde dit liedje op een familiebijeenkomst en ging prompt huilen. Ik vond het indrukwekkend, zo’n oude man en dan huilen.
Ook mijn vader kon het nummer later niet zonder natte ogen horen. Het schetst ook zo precies zijn jeugdsituatie: karren die ratelen op de keien, de boerenbloemen, de heg. Moeiteloos vulde hij het aan met zijn herinneringen: de klompen die gepoetst moesten worden voor de eerste heilige communie, de stropop die hij in brand stak met zijn broers…
Inmiddels huil ik ook bij het lied. Hun tranen heb ik overgeërfd, weemoedig van hun jeugdherinneringen.
En toch blijf ik erbij, dat ook herinneringen zo blijmoedig kunnen zijn.
Althans zo ervaar ik dat.
Mooi: hij kon het nummer niet zonder natte ogen horen.
@Levja, je hebt gelijk, mijn droefheid is ook gemengd met de blijdschap om de dierbare herinneringen!
@Alice: dank!
Jeugdsentiment kan mij eveneens tot tranen toe beroeren.
Ik vind het nummer ook prachtig, mijn vader ook, dus heel veel herkenning @Lisette. In de laatste alinea staat 2x hun. Dat vind ik jammer.
Weer de drie generaties, Lisette. Mooi en vooral het middendeel vind ik ontroerend: het beeld van de gepoetste klompen voor de heilige communie.
@Ingrid, dank voor je herkenning
@Desiree, dank. Terechte opmerking, ik had nogal wat zitten rommelen met de laatste zin, en heb het dus niet goed nagelezen.
@Nel, inderdaad, ik houd kennelijk van de voortgaande geschiedenis in mijn familie
Het Dorp roept bij veel mensen emoties op. Mooi geschreven!
@Katie, ja, knap toch, dat iemand zo de sfeer kan raken in een paar zinnen.
mooier zo @lisette
Leuk sfeervol stukje!
@Jessy, fijn dat je het leuk vindt, mijn stukje voelt vaak alleen zwaarmoedig aan.
@Lisette. Prachtig! Als ik dat lied hoor… Wat moet ik nog meer zeggen!
@Han,, en ook een ode aan Wim Sonneveld dus voor de vertolking!
@Lisette. Zeker!
Bij het lezen van de titel klonk het lied al in mijn hoofd. Prachtig. Ik zing het zelf ook graag (tijdens de afwas).
Mooi he, dat muziek je tot tranen kan beroeren. Of alleen de tekst.
Op dit moment draai ik het lied Father van Demi Lovato grijs en krijg steeds tranen bij die climax, zoals toen nog prinses Maxima perfect getimed tranen kreeg op de bruiloft tijdens Adios Nonino.
@Lousjekoesje, wat een leuke reactie! Ik ga het nummer dat je noemt eens opzoeken.
mooi weemoedig beschreven, ik kwam als kind ook in zo’n Brabants dorp
@José, dank. Je achternaam doet al zoiets vermoeden.