Schrijf mee!
« »

Column, Communicatie, Familie

Het dorp

23 augustus 2016 | 120w | Lisette | 10

“…En langs het tuinpad van mijn vader…” Ergens hoor ik de zoetgevooisde stem van Wim Sonneveld zingen.
Het brengt me onmiddellijk terug bij mijn opa. Hij hoorde dit liedje op een familiebijeenkomst en ging prompt huilen. Ik vond het indrukwekkend, zo’n oude man en dan huilen.

Ook mijn vader kon het nummer later niet zonder natte ogen horen. Het schetst ook zo precies zijn jeugdsituatie: karren die ratelen op de keien, de boerenbloemen, de heg. Moeiteloos vulde hij het aan met zijn herinneringen: de klompen die gepoetst moesten worden voor de eerste heilige communie, de stropop die hij in brand stak met zijn broers…

Inmiddels huil ik ook bij het lied. Hun tranen heb ik overgeërfd, weemoedig van hun jeugdherinneringen.

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van Lisette of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

22 reacties

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »