Over haar huid ligt een film van zweet. We hebben iets te veel gedronken, maar net niet te veel om van de kroeg naar huis te komen. Om zoenend op de bank te vallen. Om op te staan en de kleren van ons lijf te laten glijden. Om naakt door te lopen naar de slaapkamer, waar we over elkaar heen wervelend op het matras belanden.
‘Hoe goed ken je me?’ mompelt ze.
‘Ik ken je nauwelijks,’ antwoord ik naar waarheid.
‘Vraag me alles.’
‘Alles?’
‘Wat je maar wilt.’
Ik wil haar vragen wat ze fijn vindt, waar haar intieme plekken zich bevinden, waar ik mag voelen, kussen, proeven.
‘Naar believen,’ fluistert ze, ‘Quodlibet!’
Haar niet begrijpend, schrompel ik langzaam ineen.
Grappig, de gevolgen van een quodlibet in bed.
De quodlibet zit vlak naast de … ehhh … laat maar zitten.
Grappig stukje.
Soms belet juist een woord de daad. Erg leuk stukje. Titel ook!
Leuk stukje maar ik vond nog een foutje, teveel moet hier te veel zijn.
Grappig!
Dank voor jullie reacties.
@hekate je hebt tegoed gelezen. (Aangepast.)
Hadeke, mooi stukje. Zeer passende titel en slotzin
Goed geschreven.
Terugschrikken van latijn, de frustratie van een HBSer?
Ha, ha, Ik kom hier vaak twee ‘misverstanden’ tegen:
De ene is dat ik een vrouw zou zijn, de andere dat ik de leeftijd heb dat ik de HBS bewust heb meegemaakt. (Beide niet waar. )