Schrijf mee!
« »

Communicatie

De verloren zonen

4 juli 2016 | 120w | Mili | 6

Mijn Afrikaanse man, hij liep voortvarend weg uit zijn vaderland, en ik noemden ons zoontje Boucan.

Dieudonné, zo zwart als roet en ik, Maria, als een maagd zo wit, produceerden een crème specimen. Op zijn billen stond, heel grappig, een poepbruin rasterwerkje als van een grill.

Boucan deed zijn Franse voornaam eer aan. De decibellen die hij voortbracht, deden niet onder voor het Dutch hardcore festival, ‘Pokke Herrie’.

Doorgedraaid stuurde zijn vader hem op zijn achttiende naar de Kaaimantrog, het diepste punt van de Caribische Zee. Hij zou er een man worden en het schreeuwen verleren. Boucan monsterde aan op een schip, ‘De Boekanier’. Hij stuurde ooit nog een kaartje met een zeemeermin en schreef: ik kom nooit meer weerom.

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van Mili of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

9 reacties

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »