Met lood in mijn benen steek ik trillend de sleutel in de voordeur van het appartement.
Ik zie nu al op tegen de lucht daar binnen. Is hij weer bont en blauw en kan hij enig woord met mij wisselen? Je weet het maar nooit. Laatst was hij voor het eerst ook agressief tegen mij. Niemand van de familie of vriendenkring van vroeger wil nog contact met hem. Alleen de huishoudelijke hulp komt nog steeds trouw.
Ik kan hem niet loslaten, ook al zegt mijn therapeut dat ik moet.
‘Het is en blijft mìjn vader, hij kan toch altijd nog stoppen?’
Ik hoor de radio aan staan, altijd klassieke muziek…
Een rilling gaat door mij heen, geluid van vallende flessen.
Beklemmend en zo ook beschreven.
Dank je Levja.
Fijn dat de sfeer zo overkomt!
@Marie. Goed beschreven dat loslaten niet makkelijk is!
Dank je Han, zeker niet makkelijk. Dank voor je compliment!
Mooi beschreven, die beklemming.
Dank je Marlies, dat het gevoel zo goed overkomt!
En heel hartelijk dank, mijn eerste Hartje! Je maakt me echt blij!
Wat drank al niet kapot maakt.
Ja José, zeker de slogan is niet voor niets.