Een hoofd vol tranen, maar een mond die overloopt van woede. Kwetsbaar en gevoelig, maar de onzekerheid van zich af schreeuwend.
Zijn eigenwaarde is een opeenvolging van beurskrachs. Na elke miskenning komt hij nog meer gehavend uit de strijd. Wordt hij sterker van alles wat hem niet ombrengt of is het toch elke keer een aandeel in zijn sterven?
Al moe bij het opstaan, bang voor de dag die komen gaat. En toch is hij niet vermoeid genoeg bij het te bed gaan. Alsof hij opgelucht beseft de dag te hebben doorstaan en zijn ogen niet wil sluiten voor de volgende.
Hij is er goed ziek van en denkt toch: “Je bent nog niet verkouden als je een keer hoest.”
Mooi Jolwin.
Je hebt een b vergeten, denk ik. 'Al moe bij het opstaan…'
Het zal toch eindigen met antibiotica, vermoed ik… (Als dat genoeg kon zijn ten minste.)
Misschien is angst aanjagen wel het meest verraderlijke virus?
Leuk, al die politiek op 120w
https://frankleonard.nl/2016/12/12/politiek-op-120w/
Beste Frank,
Het gaat natuurlijk niet echt over politiek, maar wel over wat het met mensen doet (in feite is alles politiek). Ik noem trouwens bewust geen politieke partijen, want ik wil mijn stukje(s) universeel houden.
Beste Levja,
Ik denk dat je gelijk hebt (goed gelezen!).
Beste NeleDeDeyne,
Dank voor jouw reactie en oplettendheid.
mooi vanuit de burger geschreven