Ik schold mijn toekomstige werkgever uit voor rotte vis en alles wat nog veel rotter was. De scheldwoorden die in me waren opgekomen durf ik hier niet meer herhalen.
Dus, ik bereidde me voor op een kruiperige afgang. Een sorry-woord en een fles wijn konden het wellicht nog goedmaken. De huurbaas zou geen geduld meer met me hebben. Ik had de job nodig en mijn schoonbroer meende het goed. Althans, dat probeerde ik te denken toen ik aanbelde.
Hij was het, die de voordeur opendeed. De breed-smoelkikker-glimlach en de manier waarop hij afwisselend naar de fles en naar mijn gezicht keek deed me beseffen dat het persen van ongemeende beleefdheidsworstwoorden me niet meer afgingen.
Ik was bijna veertig, ziet u.
Mooi woord: beleefdheidsworstwoorden
klinkt poëtisch
alleen daarom al, zou ik je vergif(fenis) schenken
@Dana, de HP wil geen vergif(fenis). Ze geeft de fles wijn af aan haar schoonbroer. En ze gaat in de rij van de voedselbanken-uitdeling uit het stukje van Han Maas gaan staan en ik denk ze een kushandje naar meneer Timmermans werpt.
Zuster nelededeyne,
Mooi verhaal. Vooral “De breed-smoelkikker-glimlach” vond ik mooi gevonden.