We hebben er vaak strijd over. Volgens haar ben ik altijd op zoek naar mijn gelijk, en het laatste woord. Ik wals met mijn verbale kracht over haar heen.
Ik zie dat anders: haar zwijgen maakt mij gek. Ik probeer om steeds langer terug te zwijgen. Of ik bedenk alvast wat zij vast gaat zeggen, en bereid me daar op voor. Met als gevolg dat ik haar eigenlijke reactie niet goed meer hoor.
En toch zijn we al meer dan vijfentwintig jaar samen. Zijn we levenslang aan elkaar verbonden via onze twee prachtige kinderen. Kan ik me niet voorstellen ooit zonder haar verder te leven. We zitten met honderdduizend touwtjes aan elkaar vast.
Iets minder bekvechten moet toch haalbaar zijn?
Het cliché ’tegenpolen trekken elkaar aan’ heb je mooi uitgewerkt. Dan weet ik er een cliché antwoord op: als je teveel op elkaar lijkt is het ook maar saai.
goed stukje vanuit mannelijk perspectief geschreven; alvast…vast vind ik minder mooi