De dag dat hij vertrok, staat in haar geheugen gegrift. Ze herinnert zich elk woord, elke zin, elke pauze.
Ze ziet voor zich, hoe hij wegliep; ze hoort het ritme van zijn voetstappen.
Ze staat op, loopt naar buiten en verdwijnt in de mensenmassa. Ze gaat voort zonder om zich heen te kijken. Ze hoort mensen om zich heen praten en lachen, maar de betekenis dringt niet tot haar door.
Ze stopt voor een café. Ze heeft een niet te lessen dorst. Ze drinkt stug door en laat het glas halfleeg achter.
Als ze naar buiten strompelt, hoort ze voetstappen achter zich, die snel naderen. Omkijken doet ze allang niet meer. Ze zeggen, dat ze vooruit moet kijken, maar waarheen …?
@Nel, wat een ‘desolaat’ stukje op de valreep. Ik vind het mooi. Behalve mompelen.
Dank je @Mili Ik heb mompelen vervangen door lachen. Zo is de tegenstelling tussen de vrouw en de buitenwereld duidelijker. Mompelen is een woord, dat meer bij de vrouw past.
Ik moest vanmorgen denken aan het gedicht: Déjeuner du matin van Jacques Prévert en liet me hierdoor inspireren
Zie: http://litgloss.buffalo.edu/prevert/text.shtml
En hier de vertaling van het gedicht:
http://mesmania.blogspot.nl/20.....matin.html
Ze drinkt = deze zin op een volgende regel plaatsen?
Het stukje tekst raakt me.
@Nel, het origineel van Prévert weer gelezen. Prachtig van eenvoud; alleen besloten met ‘sans me parler ou regarder’. En dan ‘j’ai pleuré’. Een vertaling is voor mij nooit voldoende afdekkend. De oorspronkelijke ziel wordt toch op de een of andere manier zeer gedaan.
Lachen is inderdaad stukken fraaier. Mompelen is zo ‘binnenbeks’.
@Bloem, dank je voor de suggestie. Ik heb het geprobeerd, maar ik vind dat de tekst dan onrustig wordt met teveel witte vlakken.
Dat zou wel weer passen, als ik helemaal voor een andere vormgeving had gekozen (meer poëtisch)
Een mooi geschreven en indringend stukje Nel. Ik twijfel over het woord pauze in de tweede zin, zelf zou ik hier voor stilte gekozen hebben. Heb je nog een speciale betekenis bij de zin ‘Als ze naar buiten strompelt, hoort ze voetstappen achter zich, die snel naderen.’? Of wil je met deze zin juist de vertraging benadrukken, dat niets er meer toe doet?
@Karin, dank voor de suggestie Ik laat het even bezinken en zal misschien voor stilte kiezen.
Wat betreft je laatste opmerking: ik wilde het verschil tussen de buitenwereld en binnenwereld van de vrouw accentueren. Zij heeft geen snelheid meer, maar ze zit opgesloten in haar verdriet.