Kom, moedertje. Je moet nu gaan. Dat zeiden de bleke mannen met hun rare petten, die tegenwoordig talrijker zijn dan de haaien rond ons atol.
Ja ja, zei ik. Dat weet ik. Ik ben wel oud, maar niet gek. Mijn tas staat klaar. Zien jullie dat niet? Als jullie het goed vinden, wacht ik op mijn dochter.
Ze trapten er in. Natuurlijk.
Als ze weg zijn, verberg ik mijn tas en loop naar het strand. Daar vlakbij is mijn geheime plekje, waar niemand mij zal vinden, maar ik wel de oceaan kan zien.
Ik las ooit dat de oude indianen een berg beklommen om te sterven.
Als het allesverterende licht aan komt razen, moet ik nog altijd aan hen denken.
Wie zich afvraagt waar de inspiratie voor mijn stukje vandaan komt, tijdens het googelen naar het themawoord vond ik dit:
https://www.youtube.com/watch?v=AHWUQMlih80
Mooi filmpje. En maar vriendelijk lachen tegen ze, maar intussen … Verschrikkelijk.
Mooi verhaaltje, Hay.
Mooi. Maar de titel met het themawoord snap ik niet. Moet trouwens met een kleine letter.
Oh wacht. Het filmpje heb je dus wel nodig om het te snappen.
Mooi stukje, triest maar mooie manier om af te sluiten.
Ik begrijp de titel ook niet zo goed.
Eenmaal het filmpje gezien, is het verhaal goed helder. Zonder filmpje gaat mijn verbeelding aan de slag. Dat had ook wel wat
Tja, in de titel vallen de hoofdletters weg. Normaal maakt dat niets uit, maar in dit geval is dat lastig, tenzij je de titel leest in de lijst van de themastukjes. Dan zie je de hoofdletter wel en weet je dat het (net als in het stuk van Marjo) niet om een bikini draait, maar om het eiland Bikini, waarvan de bewoners in 1946 in feite gedeporteerd werden omdat de atol waarop ze woonden was aangewezen als gebied voor het testen van kernwapens.
Dat bij de meeste lezers geen lichtje gaat branden, bewijst dat dit al weer een vergeten verhaal is. Zo gaat dat helaas.
@Hay. Je aanpassingen maken het verhaal veel beter leesbaar. De eerste versie kon ik ook niet direct plaatsen (ondanks dat ik de geschiedenis wel ken). Een triest verhaal, maar goed geschreven. Ik hou meer van je realistische stukken, dan van fantasy (maar dat is een kwestie van smaak, ik lees geen enkel fantasy stuk graag)
@Karin
Logisch, Karin. Je bent bepaald niet de enige die fantasy liever aan zich voorbij laat gaan. Ik hoor duidelijk niet bij die groep, maar ik zou er ook weer niet aan moeten denken om enkel en alleen fantasy te schrijven. De realiteit is trouwens vaak fantastischer dan alles wat je zou kunnen bedenken.
Om te bereiken dat net iets meer lezers het stukje ook zonder de titel begrijpen, ga ik nog een paar woorden aanpassen.
PS: Gebeurd. Twee woorden was genoeg, denk ik.
@Hay, van mij krijg je het achtste hartje. Toen ik het eerder las, kon ik het niet plaatsen, nu wel, maar indianenvrouwen die de bergen introkken om te sterven, vind ik fascinerend. Het schijnt dat zij dit ook deden om te bevallen. Vandaar mijn hart.
Dank je Mili, al gaat dit stukje niet in de eerste plaats over indianen. Hun traditie (niet algemeen trouwens) om ergens in eenzaamheid te sterven kwam pas bij mij op toen ik dat oude vrouwtje al schrijvende naar haar geheime plekje aan het strand liet lopen.
@Hay, het was voor mij ‘mijn ding’ in je stukje. Gewoon, een mooi beeld uit mijn indianenboeken.
Triest, maar mooi geschreven, Hay.
@bartsnel
Dank je, Bart. Hoe de mensen van Bikini het in 1946 precies ervaren hebben, kun je niet meer echt laten voelen, denk ik, Via zo’n oud filmpje kom je het ook niet te weten. Dat is puur propaganda en toneelspel. Mijn stukje is dus niet meer dan een poging.
Mooie invulling, Hay. Ik hou wel van fantasy, maar je realistische verhalen kan ik zeker ook smaken Knap hoe je in zo weinig woorden een sterk personage weet neer te zetten.
Ik heb trouwens ooit met het idee gespeeld om het verhaal van Bikini te hertalen naar een fantasy-setting. Het ergste is nog wel dat de bewoners gevraagd is om te vertrekken, dat het werd voorgesteld als een nobele daad waarmee ze eens en voor altijd een einde aan alle oorlogen zouden kunnen maken, en wie zegt nu nee tegen zoiets?
Dag Hay,
Een mooie invulling. Filmpje was niet nodig (Hoewel ik er even over na moest denken ).
Wat ik minder sterk vind is ‘loop naar het strand. Daar is mijn geheime plekje, waar niemand mij zal vinden,’.
Strand associeer je doorgaans met een lange open strook zand met weinig plekjes om je te verbergen. In je stukje vind ik geen aanknopingspunt dat dat beeld bijstelt.
Detail.
Graag gelezen. Ik zag een waardige oude micronesische dame met mooie rimpels.
Dag Han.
Ja, ik begrijp je kanttekening bij dat ‘geheime plekje’ wel. Wie de Marshall Eilanden goed via google maps bekijkt, ziet dat zo’n atol meestal bestaat uit een ring van kleine, dichtbegroeide eilandjes rond een centrale lagune. De stranden zijn dan wel hagelwit, maar ook vrij smal. In dat tropisch klimaat lijkt het niet zo moeilijk om vlak bij het strand een schuilplekje te vinden. Dat had ik van te voren al bekeken en overwogen, maar ja, een beschrijving van zo’n eiland kun je binnen die 120 woorden natuurlijk niet kwijt. Eens zien of ik met een paar woorden iets van die begroeiing kan suggereren.
Ook ik begreep dit stukje pas na de overige reacties te hebben gelezen. Bijzonder dat je deze gebeurtenis zo mooi in slechts 120 woorden weer in het voetlicht plaatst.
Dank je, Irma. Het verhaal van Bikini ligt al weer bijna 70 jaar achter ons, maar het hoort bij de dingen die niet vergeten mogen worden, zeker als je weet dat de gedeporteerde inwoners tegenwoordig te kampen hebben met overstromingen vanwege de stijgende zeespiegel. Dat is extra wrang.
goed stuk Hay!
Dank! Ik houd in gedachten dat lang niet iedereen hier liefhebber van fantasy is en wissel mijn thema’s daarom bewust af
Dank je, José! Ik houd in gedachten dat lang niet iedereen hier liefhebber van fantasy is en wissel mijn thema’s daarom bewust af
Hee Hay van den Munckhof,
Het einde slaat in als een bom. Bye Bikini.
VmetdeVorK.