“Een ambulance! Snel!” De oude vrouw gaf het adres.
“Bijzonderheden?”
“Weet ik niet. Mijn buurman ligt op de grond, bewusteloos.”
“Buig over hem heen en check of u alcohol ruikt.”
“Alcohol? Man, het is elf uur ’s morgens! Herman ligt bloedend aan zijn kruin op de grond.”
“Rustig, mevrouw. Ik ga af op wat u—”
“Zijn modelspoorbaan. Lijkt wel of er een moker is gebruikt.”
“Weet u wat een stabiele zijligging is?”
“O, wat erg! Weet u wat een geduld dat heeft gevergd? Het moet dat kreng zijn geweest.”
“Mevrouw! Draai hem op zijn zij, op zijn arm. Kunt u dat?”
“Zijn dochter. Die walst hier wel vaker naar binnen om hem geld af te troggelen. Wat zei u zojuist?”
Trieste gebeurtenis. Het doet me ook een beetje denken: ‘Het houdt niet op, niet vanzelf.’ Mooi geschreven dialoog!
Ziehier het nut van EHBO cursussen voor iedereen!
De juiste toon van verwarring en paniek getroffen.
Hartje!
Chris
Wat een contrast! De hulpverlener versus de nieuwsgierigheid. Ik zie het voor me. Ook ik had direct een associatie met de overheidscampagne ‘Het houdt niet op…'<3
Ook ik hoorde dat liedje.
Gelukkig houdt dit wel vanzelf op.
die dochter wordt scherp neergezet; ook nog met het themawoord van vorige week!