Als puber fantaseerde ik over mijn lerares Engels. Ik koesterde een wellustige angst voor deze struise dame wanneer zij met genylonde dijen langs mijn tafeltje ruiste. Het erotische jongetjes-perspectief sluimert nog altijd onder mijn huid en manifesteert zich nu in mijn fascinatie voor Annabel. Annabel, de vrouw die met haar in vitriool gedoopte pen als kromzwaard elke vorm van politieke correctheid decapiteert. Stel mij voor hoe zij na een militante Twitterdag de huissleutel omdraait en haar Poes groet: ‘Hierr isss Mamma!!! En jouw dag, heb je Parkiet stil gekregen?” Annabel slaat met de zool van haar pump uit tijgermotief een dode mug op het tafelblad tot moes. In haar maillot, op het vleeskussentje van de grote teen, prijkt een gaatje.
Zie onze vijfde huisregel inzake feuilletons: https://120w.nl/over/huisregels/
Ha die Frank,
Niet aan gedacht.
Dan doen we er één per etmaal.
Voor de rest voldoen de AnnabelN aan de voorwaarden.
En nu?
Rob.
een feldwebel in vrouwengedaante