‘Mam, heb jij dat ook? Dat je bovenarm zwabbert als je zwaait?’ Mijn bloedmooie, in topconditie zijnde, dochter van 24 jaar groet op dat moment met een bijna militaire gebaar een voorbijkomende kennis. Verbluft staar ik haar aan. Daar sta ik echt geen seconde bij stil. ‘Als ik zwaai, zwaai ik’. ‘Maar mam, kijk dan eens goed naar mijn zwabberarmen; heb jij dat niet dan?’ Ongerust laat ze nog eens haar arm zien. ‘Nee kind, daar heb ik geen last van. Daar hebben alleen jonge vrouwen van jouw leeftijd last van’. In stilte vervolg ik: ‘die bang zijn net zo oud te worden als ik: 52 jaar met een enkele grijze haar. Daar krijg je pas echt grijze haren van’.
Elke leeftijd heeft zo zijn charme. Maar ook de ‘nodige’ zorgen. Ach, toen ik achttien was, vond ik veertig oud. Nu zeg ik, lekker jong.
Die grijze haren zijn welbekend, maar zwabberarmen zijn nieuw voor mij. Gauw naar de fitness of elke dag 100 x opdrukken, zou mijn advies zijn.
Leuk stukje, alleen moet het ‘militair’en niet ‘militaire’ zijn.
Komt inderdaad allemaal vanzelf. Leuk beschreven.
Haha… helemaal leuk. Wij noemen dat: kipfiletjes
Leuk Gwen, inderdaad, een leeftijd dat je je daar druk om maakt, en dan een leeftijd dat je denkt ‘waar maken jonge mensen zich druk om?’
Ik ga me zeker niet opdrukken…deed ik overigens wel toen ik 24 was ;-). Nu maar Tai Chi…blijf ik tenminste soepel.