‘Groen is gras, onder mijne voeten,’ fluisterzing ik.
We steken eerst de plaggen van een nieuw graf los.
‘Is dat wel zo?’ vraagt mijn nieuwe collega, een bijklussende filosofiestudent.
‘Wat is zo?’
‘Is gras groen?’
‘Ja!’
‘Volgens mij is dit een postulaat.’
‘Een postuwatte?’
Ik kan niet tegen pratende collega’s en helemaal niet als ze in geheimtaal spreken.
‘Een axioma. Iets wat we voor waar aannemen. Volgens mij is gras alles behalve groen.’
‘Stop maar. Graaf door.’
‘Alle licht wordt door het gras gereflecteerd, behalve groen,’ vervolgt hij onverstoorbaar.
‘Stop,’ herhaal ik boos.
‘Dus alles behalve groen.’
‘Nu stop je!’ Ik haal ferm uit.
‘Is de eeuwige dood een postelein?’ vraag ik me af terwijl ik een tweede graf delf.
Axioma of postulaat.. één ding is zeker: ik ga nooit met jou naar een begraafplaats.
Ach, Benny, zolang je je mond houdt.
Lekker zwart!
groentje op het kerkhof