Het is stil en leeg. De luiken zijn gesloten. In het donker is niets te zien, maar de leegheid is akelig goed waarneembaar.
Nog geen minuut geleden stond alles op zijn plaats. De reflecties van de buitenwereld wierpen hun kleurenpracht naar binnen, vensters stonden open. Van hieruit had ik controle over mijn leven.
Met moeite open ik de luiken. Samen met de lichtstralen tuimelen de stukken naar binnen. Ik krijg ze niet op hun plek. Ik schuif, duw en trek. De kale muren weerkaatsen het licht met een verblindend pijnlijke kracht.
‘De ambulance komt eraan,’ hoor ik, ‘u bent aangereden.’
Langzaamaan lukt het om iets op zijn vaste stek te krijgen, maar lang niet alles.
Mijn bovenkamer blijft een rommeltje.
Prachtig gevoelig beschreven weer. Ik kan me daarin zo inleven. Konden mijn woorden er bij mij maar op zo’n manier uit.
Prachtig geschreven ja. En waargebeurd helaas. Hoe gaat het nu met je?
Sterkte @ Hadeke. weer een mooi stukje.
Mooi geschreven, fijn dat er van je schrijfkunsten niks gebroken is
Gelukkig gaat het de goede kant op. Pijn is met pijnstilling goed te doen. Ik merk wel dat ik echt mijn rust moet nemen. Helaas is het hoofd het niet altijd eens met het lijf.
@Hadeke, wat een prachtige titel heb je bedacht voor dit stuk. Heel mooi hoe je schrijft over die luiken en vensters. Knap dat je zo poëtisch schrijven kunt over zo een gruwelijke ervaring.
@Hadeke poëzie!
Mooie titel ook!
Ik las hier en hoorde zondag over je ongeluk.
Veel beterschap.
Beterschap,een tje.
Prachtig geschreven @Hadeke. Helaas voor jou waargebeurd.
Ik wens jou voorspoedig herstel!
Prachtig en krachtig geschreven @Hadeke
Dat je herstel maar voorspoedig blijft verlopen. Sterkte.
Sterkte joh. Gelukkig is je schrijftalent ongebroken.
@Hadeke beterschap en ga zo door!
Sterkte Hadeke!