Met een beetje inbeeldingsvermogen hoor je het water tegen de terp aanklotsen. Het gras dat zich wat lager voor me uitspreidt, verandert in een kabbelende vlakte, met in de verte mijn gefantaseerde vissersschepen.
De zon schijnt. De kerk staat er imposant bij, hoewel het gebouw niet imponeert vanwege zijn omvang.
Het leven van een ruime eeuw terug is bijna niet meer voor te stellen. Armoede, totale isolatie en steeds de dreiging van het water. Het lot van deze mensen uit vervlogen tijden, gaat me aan het hart. Mijn weke hart.
In de verte vaart een ambulance, met zwaailicht en sirene. Redding is tegenwoordig altijd nabij.
Ik geniet van de rust. Ervaar de veilige haven van een eiland op het droge.
Afkicken van de themadrang.
Mooi Hadeke, melancholisch. Maar toch wel geruststellend dat hulp nu dichterbij is
Ja, hier ook een beetje thema-moe, maar gelukkig niet 120woorden moe!
@Hadeke. Prachtig. Wat goed beschreven. Mijn favoriete 120w stuk tot nu toe! Hoeveel hartjes kan een mens geven!
Mooi.
@ Hadeke. Weg van je schrijfstijl. Als kreeft, voel ik precies wat jij bedoelt. Nu pleit ik voor mijn broeders en zusters die met de scharen vastgebakken zitten in menig culinair restaurant of gewoon bij de viswinkel. Maar ja, we schijnen lekker te zijn! Hgr. Mir.
@Hadeke goed geschets met fijn penseel