Een foto. Jij staat in de benedendeur van jouw woning. Het is eind februari, de zon schijnt, je draagt sandalen en je huilt…
Na een hele maand in het ziekenhuis mocht je deze dag een paar uurtjes naar huis, op ‘proefverlof’. Je presteerde het om alle zesenvijftig treden naar je woning op te klimmen. Toen je vermoeid op de bank zat en om je heen keek, werden de emoties je de baas. ‘Zo vreemd en toch zo vertrouwd,’ zei je. De trap af ging gemakkelijker. Drie dagen later zou je voorgoed naar huis gaan. Dat was eng. Maar het wende. Het ging steeds beter en af en toe genoot je weer.
Tot de plotselinge, snelle ommekeer, slechts vijf maanden later.
Mooi hoor, goeie cliffhanger ook!
Dank je, @bartsnel.
Heel mooi en fijnzinnig beschreven @Marlies (moet er alleen niet een d weg bij wendde?)
Heb ik net gecorrigeerd, @Nel.
Het blijven ontroerende stukjes. Komt ook door de manier van je schrijven.
Dank je, @Levja.
Jij ook, @Inge, voor het hartje.