Hier en nu, dat is het motto. Je kunt niet anders. Je bent alleen maar hier en nu. Gister is voorbij, de toekomst ongewis. Je ademhaling brengt je steeds weer terug in het hier en nu.
Ik moet toegeven dat deze mindfulness-wijsheid me geholpen heeft. Ik probeer piekermomenten te parkeren en door te gaan met ademen. Het is een hele toer om vertrouwen te hebben in het moment, en dus in mijzelf, in de ander, in de wereld.
En net nu ik het wat onder de knie krijg, overlijden mijn beide ouders binnen een half jaar. Zij zijn nooit meer hier en nu. Zij zijn eeuwig elders. En ik rouw elk moment in het hier en nu, elke ademhaling opnieuw.
En beste @lisette bedenk, dat je met iedere ademteug je ouders in herinnering levend houdt. Ik stel voor dat je inademend rouwt en uitademt om te vieren. Dat zou een mooi evenwicht geven.
Maar wie ben ik.
@Lisette blijven ademen
In gedachten ook nu .
In gedachten ook nu.
@Lisette, een goed verhaal en goed geschreven. Op het laatste stukje na dan. Dat is naar mijn smaak te dramatisch. Mooi commentaar van @Hadeke, daar kan ik me wel in vinden.