Als ik met mijn zoon de hoek om kom, loop ik bijna mijn favoriete zwerver tegen het lijf. Hij ziet me niet, zwalkt rustig verder maar ik roep hem na. Henk draait zich om. En nu komt het grappige: elke keer zie ik die Korsakov blik van ‘ik doe net alsof ik je nog ken maar ik weet het echt niet, zeker nu niet want ik ben straalbezopen’.
Arrogant he? Beetje leedvermaak houden over zijn verslaving. Maar ik heb ook geen enkele pretentie de barmhartige Samaritaan uit te hangen. Als ik hem tref, geef ik hem wat geld en we kletsen wat. Tien jaar geleden stond ie in de bittere kou winkelwagentjes te schooien voor een euro. Respect sinds dien.
Recente reacties