Grijs grauwe wolken pakken zich boven de wallen samen.
Achter rood verlichte ramen staat een schaars geklede dame.
Mannen die de wijk bevolken, zichtbaar zonder zich te schamen
in een openbare ruimte waar geen ruimte is voor namen.
Een lampje gaat branden als het licht al uren is gedoofd.
Het wrange idee te zijn voorgelogen,
van paspoort en identiteit beroofd,
omdat je gelooft met gevoel in plaats van met je ogen.
De vernedering biedt ze dapper het hoofd,
inmiddels meer dan eens bedrogen
is er niemand meer die zij nog gelooft.
en is naast de illusie ook de laatste hoop vervlogen.
Zoals blijkt is ten koste van deze meid
“Een volk dat voor tirannen zwicht” nog lang geen verleden tijd.
Beste SF,
Het onderwerp is duidelijk. De redenering ook. Beiden hebben mijn sympathie. Ik vind het jammer van de vormgeving. Niet dat ik iets tegen traditionele dichtvormen heb. Maar geef het dan wel kwaliteit mee, met b.v. een strak aangehouden ritme, een consequent rijmschema.
Mijn advies: leg ‘m nog eens op de montagetafel.
Met vriendelijek groet,
Chris
Waarde.
Om op 120 woorden te komen heeft de flow er inderdaad aan moeten geloven….
maar ik neem je advies en ga me er later nog eens over buigen.
Sterk, goed thema, maar kan sterker!
Goed onderwerp. Leuk zo in dichtvorm. Voor mij al goed genoeg, maar ben benieuwd hoe het beter kan.
Mooi maatschappelijk thema in dichtvorm. (Y)
duidelijke stellingname tegen vrouwenhandel en misbruik; lees het meer als een column dan als een gedicht