Ze zwijgen.
Onuitgesproken gedachtes verplaatsen zich door de ruimte, trekken in het plafond, vagen niet meer weg.
Woorden die te kort schieten, uitdrukkingsloze gezichten. Geen verwachtingen, maar nog zoveel hoop.
Haar ogen zoeken voorzichtig contact, de zijne strak op de houten tafel gericht. Het donkerbruine meubelstuk staat als een muur tussen hen in.
Ze geeft het op, laat haar ogen rusten op het eten wat zij heeft klaargemaakt. Geurloos, smakeloos.
Met haar middelvinger glijdt ze over het hout. Zachtjes duwt ze haar nagel in de lak. Als ze haar vinger naar beneden beweegt, trekt ze een spoortje in het oppervlak. Kleine krulletjes lak vormen zich onder haar nagel. Voorgoed beschadigd.
Ze delen de stilte, het enige wat ze nog verbindt.
Niet alleen de tafel lijkt voorgoed beschadigd..
~ voelbaar ~
@Benny Bielen
Dat was precies wat ik er mee bedoelde, wat fijn dat dat over gekomen is!
@Levja
Mooi commentaar, bedankt!
mooi stukje, zat er even bij, aan die tafel.
Geweldig beschreven. Het raakt me erg. Lees ´Pats´, dan weet je waarom.
Ik zou tekortschieten aan elkaar schrijven.
@Desiree Felen
Wauw, bedankt zeg!
@Lousjekoesje
Ik heb Pats gelezen en ik snap je reactie! Mooie woorden, bedankt!
Hartje. Haast poëtisch neergezet. Ik vind het alleen vreemd dat ze haar vinger naar beneden beweegt. Ze zet hem, lijkt me, in het hout en trekt een voor.
Naar het concrete verhaal moet je raden. Maar de sfeer wijst de goede lezer een heel stuk de weg. Dat heb je knap gedaan.