‘Eet smakelijk,’ wens ik de leerlingen, terwijl ik mijn lunchtrommeltje pak.
Er vliegt een propje door de klas. Even is het doodstil totdat er iemand zachtjes begint te lachen; het startsein voor de anderen.
Manhaftig probeer ik orde te scheppen in het kabaal dat opstijgt en de ‘sneeuw’ die neerdaalt. Zonder resultaat.
Als hun broodblikken en bekers leeg zijn, stormen ze het klaslokaal uit.
Dit kan ik gelukkig afturven, denk ik opgelucht, terwijl ik het klaslokaal aanveeg en stoelen en tafels rechtzet.
Ik open mijn trommeltje, maar net als Ãk eindelijk van mijn lunch kan gaan genieten, schiet me te binnen dat ik morgen moet luizenpluizen. Abrupt klap ik het weer dicht. Laat maar, ik heb al geen trek meer.
Ja, dan vergaat de trek …
@Irma… haha, leuk geschreven…
Herkenbaar!
mooi Irma