Ik sta op de dijk. Daarvandaan heb je een prachtig uitzicht over de Noordzee. Er staat een krachtige wind, maar dat deert me niet. Ik kan er zelfs tegenaan leunen. De wind vertrouw ik blind. Even vergeet ik de drukte om me heen, de drukke weg aan de andere kant van de dijk.
Ik schrik op van een klap en ik hoor een schreeuw voordat ik doorheb dat het uit mijn mond vandaan komt. Automatisch ren ik naar beneden. Onderaan de dijk tref ik het wrak van een auto. Waarschijnlijk keihard tegen de boom aan de overkant gereden.
De vrouw slaapt, dacht ik eerst. Bloed over haar hele lichaam. Het akelige beeld van het levenloze lichaam vergeet ik nooit. Nooit.
Het is fictie… Ik trok geen vrolijke steekwoorden.
@Loesjekoesje gelukkig fictie!