Gisteravond was ik een beetje gek. Ik stond voor jouw foto aan de muur en praatte tegen je. Ongeveer op deze manier.
“Waarom ben je er niet meer? Waar ben je toch? Waarom kom je de trap niet op, leg je je rugzak niet neer en sla je je armen niet om me heen? Waarom kwam je niet afdrogen toen ik de afwas deed? Waarom moet ik alles alleen doen? Alleen boodschappen doen, alleen koken, alleen eten? Waarom? Wat staar je nu naar me? Je kijkt maar en kijkt maar. Waarom zeg je niets? Ik mis je zo ontzettend. Zeg nou toch eens wat!”
Toen moest ik gaan zitten, deed ik mijn bril af en had ik een zakdoek nodig.
Gevoelig Marlies
mooi Marlies, geen woorden, je moet het echt helemaal alleen doen en dat is heel moeilijk, maar dit soort schrijven en delen helpt je vast
Ai, tja, daar moest ik ook mijn bril voor af doen. Sterkte vrouw.
Dank jullie wel. Het gaat wel lukken, maar het is moeilijk.