“Pap, mag ik je opmaken?”
Net als ieder ander zacht gekookt ei kan ik een kind maar weinig weigeren dus haal mijn schouders op en stem toe.
Binnen vijf minuten is de klus geklaard. De lippenstift zit tot in mijn oren. De diadeem die drie maten te klein is stremt de circulatie in mijn hoofd en glittermascara blijkt best goed te staan in een snor.
“Wat ben je mooi pap!”
Ik loop er bij met een laag plamuur waar Pipo zich nog de ogen uit de kop voor zou schamen maar uiteraard is het: “prachtig kind.”
Als ik vraag waar mama haar wattenschijfjes bewaart weet ze me te vertellen dat die op zijn.
“Gaan we naar de winkel pap?”
Tja…..
Hahaha… geweldig! Goed geschreven, ik zie het gewoon voor me!
ik begrijp één zin niet, als je met een kind meespeelt ben je dan een zacht gekookt ei?
Haha, heerlijk Ja lekker beeldend geschreven.