Tussen paperclips, pennen, ansichtkaarten, sleutels en dat soort troep, waarvan men niet weet waar men het anders moet laten, was warempel toch wat fruit te vinden op de fruitschaal: het appeltje gebroederlijk naast een peertje, twee bruin-geel gespikkelde bananen en een overgebleven pitloze druif.
‘Hé, rare druif,’ schamperde een banaan, ‘jij hebt echt geen pit.’
‘Alsof jij zoveel pit hebt,’ meesmuilde de druif, ‘heel je leven heb je krom gelegen om uiteindelijk hier te eindigen.’
‘Elke dag dat gevit,’ fluisterde het appeltje tegen het peertje, ‘ik word er zo somber van.’
‘Als ik eindelijk gevonden word tussen deze rommel, zal ik voor altijd jouw lichtpuntje zijn,’ antwoordde het gloeilampje liefdevol.
Zijn belofte en zijn aanblik deden haar appelwangen weer gloeien.
Liefde in moderne tijden! Zalig stukje..
@Benny, dank voor je leuke reactie!
@Irma, erg leuk. Ook de titel.
Ontzettend leuk!
Whaha, wat een lief einde
Heerlijk, een romantisch einde. Bij mij bleef het
http://www.120w.nl/2011/gebelgd-fruit/
Dank jullie @Desiree, Renske Vera, Inge en Levja! @Levja ik heb je stukje gelezen en idd het heeft er veel van weg. Zelfs het woord meesmuilen komt er in voor. Ik wist het niet, hoor, zolang zit ik ook nog niet op 120W…
Zo was het beslist ook niet bedoeld @Irma
Mensen denken vaak op dezelfde manier.
Maar ik moest ineens aan ‘mijn’ stukje denken.
@Levja, dat begrijp ik wel. Het is wel stom toevallig zeg!
Schattig verhaaltje Irma!
lief en leuk. Irma
@Irma liefde en lief, maar het zal op een gegeven ogenblik toch wel gaan stinken. Dan blijft alleen de peer over, tussen de paperclips en dat soort troep.