Weer eens een weekendje logeren om de eenzaamheid te doorbreken. Je beste maatje kwijt zijn, waarmee alles met diagnose nierfalen is begonnen, valt niet mee.
Het laatste contact dat via bemiddelingsbureau liep, vrij snel afgezworen, omdat ie achter het bloesje naar borsten graaide. Hij wilde ook kijken of hij het nog kon. Daar moet je toch niet aan denken op je achtentachtigste. Neen, dan was Vondel een heer, trouwens Bommel ook. Ze mochten er een keertje in knijpen, thats all, hier namen zij genoegen mee.
“Ik denk dat ik mijn feest in het crematorium vier”, zei je in de skybar van het hotel op 24 meter hoogte, “dan ben ik overal vanaf”.
“Proost lieve moeder, op je verjaardag, rust zacht!”.
Recente reacties