Sinds de diagnose is zijn leventje drastisch veranderd. Op gezette tijden krijgt hij nu zijn tussendoortjes en eten, glucose meten en insuline toedienen is vaste prik.
Elke drie maanden wordt hij in het ziekenhuis doorgezaagd over zijn eetgewoonten, spuitgewoonten, spuitplekken, glucosewaarden.
Op zijn eigen, humoristische manier, weet hij zich er steeds doorheen te slaan.
Bij de laatste controle vliegen zijn grapjes weer over tafel.
‘Je kan die dokters beter maar een beetje lol geven, altijd met zieken werken lijkt me geen pretje,’ luidt zijn nuchtere commentaar, na het consult.
Pertinent geen spuit elf, mijn dappere tienjarige; hij slaat immers juist de spijker op zijn kop. Dankzij al hún inzet kan hij, ondanks alles, toch een zo prettig mogelijk leven leiden.
Mooie column. Gelukkig is de wetenschap zo ver dat er voor veel ziektes goede behandelingen zijn en mensen toch prettig kunnen leven. Helaas voor veel ziektes ook niet, maar we weten niet wat er over een paar jaar allemaal mogelijk is.
Ik ben wel nieuwsgierig naar de grapjes die tijdens de controles over tafel vliegen.
Dank je voor je reactie @Wendy! Enne… die grappen en grollen; echte kindergrapjes
Weer mooi geschreven Irma!
Verdient zeker een <3je Irma, voor je zoon en je verhaaltje.
@Irma Wat een dapper joch!