De jongen loopt aarzelend naar de anderen. Hij herkent de gezichten nauwelijks tegen de donkere achtergrond van de bomen, ondanks de amberkleurige flakkeringen. Hun vrolijke stemmen snijden door zijn ziel. De anderen maken de kring groter zodat hij erbij kan komen zitten. Iemand drukt hem een flesje bier in zijn hand. Af en toe spuwt het kampvuur een regen van vonken uit. De anders zo gezellige geur staat hem nu tegen. Hij herkent de deuntjes die de gitaar voortbrengt, maar heeft weinig zin de liedjes mee te zingen.
‘Hoe is het ermee, Jan?’ vraagt iemand.
Hij haalt zijn schouders op en zucht. Hij pakt de brief uit zijn zak en gooit hem in het vuur. Het lucht hem niet op.
Hmm mysterieus. Liefdesverdriet? Slecht nieuws?
Mooi de kampvuur-sfeer beschreven in elk geval.
Inge, bedankt voor je leuke reactie. Een korte vraag: VOEL je de depressieve stemming van de hp?
@Leonardo P
Ik i.i.g. wel
Dank je, Gerda. Als meer mensen dat voelen, dan lijkt het erop dat ik ‘Show, Don’t Tell’ enigszins in de vingers begin te krijgen…
@Leonardo Absoluut depri gevoel aan overgehouden.
Nog bedankt daarvoor…
Ik zou eerder zeggen dat je weet wat een cliffhanger is. Wie wil nu niet weten wat er in die brief stond?
Depri? ik denk dat de hp vreest het (dag)licht niet meer te zien
@Leonardo Fijn je weer te lezen. Goed beschreven triestheid.
@Leonardo, je weet me nieuwsgierig te maken. Leuk einde.
Fijn weer iets van je te lezen, en heerlijk al die vraagtekens die achter blijven bij het verbranden van de brief… Wat staat erin????? Van kwam hij???
Genoten