Langzaam maar zeker wordt hij stijf van het lang in één houding knielen. Maar hij vertikt het om op te geven, wetend dat het stuk gras voor hem het favoriete plekje van de twee is. Net als hij zijn verkrampte knieën even wil strekken, hoort hij de geluiden waar hij al zo lang op wacht.
Daar komt het jonge paartje aan… Recht voor zijn neus… Zonder aarzeling en ongegeneerd geven ze zich over aan hun lusten.
Zo gebiologeerd is hij door het zinderende schouwspel van de twee roodharige geliefden dat hij bijna vergeet zijn camera in te stellen.
Klik… Klik… Klak…
Als het koppel verdwenen is, noteert hij zorgvuldig de exacte tijd en coördinaten.
‘Copulerende vossen’, schrijft hij er onder.
Niets aan toe te voegen.
Leuk, roodharige geliefden. Ik werd toch verrast!
Van mij mag gewoon ‘camera’ ipv het mysterieuze ‘apparaat’.
Ik denk dat je gelijk hebt, Inge. Het klik en klak meteen daarna valt toch niet mis te verstaan. Ik ga dat apparaat meteen ombouwen.
Hay:
Verrassende insteek
– Ik zou verkrampte schrappen: dat blijkt al uit het voorgaande en ook nog een s uit het strekken.
– SUGG: vozende i.p.v. copulerende (voor de alliteratie)